Ik wil beginnen met het begin van dit alles. Maar voor ik bij het nieuws kom wil ik eerst even kort vertellen wat eraan voorafging. Ik merk dat ik het daar soms nog moeilijk mee heb. Want wat was het een rollercoaster, maar nog niks in vergelijking met wat er uiteindelijk komen ging.
Dinsdag 28 januari ging ik voor een extra controle naar de verloskundige, ik had al een paar dagen wat kleine klachten. Een vriendin die ik dit vertelde zei dat ze deze klachten ook had. Maar dit was toen ze bijna ging bevallen. Tevens had ik al twee weken twee grote bulten aan de bovenkant van mijn buik. Echter kon niet achterhaald worden wat dit zou kunnen zijn.
Eenmaal bij de verloskundige constateerde zij dat ik heel veel vruchtwater had, ook in die bulten, het leken wel pockets met vruchtwater. Er stond daardoor heel veel spanning op mijn baarmoeder. De verloskundige kon niet goed voelen of ik al ontsluiting had. Dus stuurde ze ons door naar het ziekenhuis in Venlo. Mijn man was alle controles mee geweest, maar uitgerekend vandaag kon hij er niet bij zijn. Gelukkig was hij inmiddels bijna thuis dus kon hij mee naar het ziekenhuis. De verloskundige vertelde heel fijn wat er kon gaan gebeuren. Als inderdaad bleek dat de kans aanwezig was dat ik ging bevallen, ik werd doorgestuurd naar het UMC in Maastricht. Het was zoveel wat op ons afkwam. Weken had ik geroepen dat die bulten niet goed waren en nu bleek dit ook nog waar te zijn. Er kwam zoveel onrust op me af, ik was “pas” 27 weken zwanger.
In Venlo werd ik inderdaad doorgestuurd met de ambulance naar Maastricht. Ik weet nog dat ik dacht ‘wat komt er opeens veel op me af’’, maar dit bleek nog maar een begin te zijn. In Maastricht waren ze toch bang dat de bevalling zou kunnen beginnen dus kreeg ik weeënremmers en longrijpers voor onze ukkepuk. Ook kwam de kinderarts en neonatoloog vertellen wat er zou gebeuren als ukkepuk zou komen. Uiteindelijk leek alles af te zwakken. De baarmoederhals werd niet veel korter. Er werden nog van allerlei onderzoeken gedaan, maar gelukkig bleef het na omstandigheden rustig. Ukkepuk had het prima daar in dat grote zwembad in mijn buik. En dat gaf rust, het maakt je op dat moment niet uit wat er allemaal gebeurt als het maar goed gaat met dat kleine mensje in je buik.
Vrijdag 31 januari mochten we weer naar huis. Ik moest heel rustig aandoen en bellen bij twijfel. Maar zondag mochten we weer terug door bloedverlies…
Eenmaal daar kreeg ik steeds meer harde buiken en bleek inderdaad dat de baarmoederhals tijdens een harde buik nog veel korter was. Dus mochten we weer lekker daar blijven. De dagen die volgden werden steeds spannender.
Woensdagnacht 2 februari ging ukkepuk opeens dippen met de hartslag, de gynaecoloog stond vrijwel gelijk op de kamer om alles te controleren. Gelukkig herstelde de hartslag zich.
’s Morgens stonden de artsen wederom op mijn kamer omdat de harde buiken steeds meer terugkwamen en alles moest worden gecontroleerd. Ukkepuk was de laatste dagen al iets minder comfortabel (iets minder actief op de CTG) en ook nog die dipjes van die nacht. Maar wederom niets geks op de echo. Wel had ik inmiddels 1cm ontsluiting.
Ik werd overgeplaatst naar de verloskamers en er werd medicatie voor de hersentjes gestart. Ook moest ik nuchter blijven mocht ukkepuk weer gaan dippen met het hartje. Wat was het allemaal spannend.
Uiteindelijk aan het einde van de dag had ik 1 dikke cm ontsluiting en zakte de harde buiken weg. Het was heel vermoeiend en heel spannend. Ik was heel blij dat ukkepuk nog veilig in mijn buik zat. Maar soms dacht ik: ‘laat hem/haar (we wilde niet weten wat het werd) maar komen, dit wil ik niet meer’. Maar tegelijkertijd wilde ik hem/haar de veiligheid van mijn buik blijven geven.
De dagen erna bleef ukkepuk soms wat rare dingen doen met de hartslag en voelde ik hem/haar minder goed. Dit kon komen door het vele vruchtwater. En dat dippen met het hartje was steeds maar zo kort, volgens de artsen was het nog niet eens echt dippen, en kon dit bij de termijn horen. Het was echt beter als ukkepuk in mijn buik bleef, i.v.m. de vroege termijn. Ze hielden ons heel goed in de gaten en dat gaf veel vertrouwen. Ik mocht extra vaak aan de CTG. Inmiddels had ik een haat/liefde verhouding met dat “ding”. Maar het was altijd zo fijn om ukkepuks hartje te horen kloppen.
Donderdag en zaterdag leek de bevalling weer te beginnen maar ook net als woensdag zwakte de harde buiken/weeën weer af. De ontsluiting bleef steeds nagenoeg gelijk. Ik was steeds heel moe kon vaak heel weinig eten. Ik merkte dat het steeds moeilijker werd zowel emotioneel als lichamelijk.
Zaterdagavond 8 februari heb ik t/m 0.00u aan de CTG gelegen, soms wat dipjes maar ook dit waren zo’n minimale dipjes, we voelde ons wel onrustig. Ukkepuk was redelijk actief op de CTG en de hartslag was verder goed (als het niet goed was had ik er niet af gemogen). Dus uiteindelijk mocht ik van de CTG af. Er zat toch een knagend gevoel dit was er al een paar dagen. En hebben we ook uitgesproken. Maar ik was zo moe en had echt mijn rust nodig. En de arts/verpleegkundige gaf aan dat ik er echt vanaf kon.
Ik heb die nacht redelijk goed geslapen. De zondagmorgen 9 februari heb ik mijn vriendinnen nog geappt: “We hebben de nacht overleefd, dadelijk mogen we weer aan de CTG”. Maar toen wist ik nog niet wat we nu weten. Rond 7.30u komt de verpleegkundige om me aan te sluiten op de CTG. Ze kon het hartje van onze ukkepuk niet vinden maar dit was wel vaker (dan had ukkepuk zich verplaatst of lag wat dieper in het grote zwembad). En ukkepuk was erg eigenwijs. Ik ging nog even plassen maar ook hierna geen succes, dus een andere verpleegkundige kwam helpen. Uiteindelijk kwam de arts met de echo. Toen ze begon met de echo werd het ijzig stil in de kamer, de arts zei dat ze even goed moest kijken. Mijn man en ik keken elkaar aan en wisten dit is niet goed en we dachten, of eigenlijk hoopte we, dat we naar de O.K. moesten omdat ukkepuk gelijk gehaald moest worden. Maar die hoop spatte uiteen toen de arts vertelde: “Ik vrees dat ik slecht nieuws…” Meer hoefde ze niet te zeggen. Haar blik zei genoeg, die zorgen in haar ogen blijven me altijd bij. Het was zo onwerkelijk opeens klopte het hartje niet meer. We hebben geschreeuwd, gescholden iets wat we normaal nooit doen. Alleen maar geroepen hadden ze ukkepuk maar gehaald, was ik maar niet van de CTG gegaan e.d. Denk dat dit 30 seconden duurde, erna voelde/ deed ik eigenlijk niet veel, kon alleen maar huilen en denken dit is niet waar.
Voor de zekerheid werd er gelijk nog een grote echo aan de andere kant van de afdeling gemaakt om het zeker te weten (op de mobiele echo was het was lastiger te zien). Wat was dat een lange tocht in de rolstoel, terwijl het maar een heel klein stukje was. Maar helaas bleef ook op die echo ijzig stil. Toen vroegen we allebei tegelijk, is het een jongen of een meisje? “Een meisje wat ik zo kan zien”, zei de arts. En toen wisten we het, ze heet Zoë. Ons toen al mooie meisje Zoë! Ik voelde heel veel op dat moment maar dat we “ukkepuk” eindelijk een naam konden geven was zo persoonlijk. Ze was onze dochter, we kregen/hadden een dochter. Daar met het stoppen van haar hartje ontstond zoveel liefde. Heel veel ongeloof, boosheid en verdriet volgde, maar de liefde voor haar die blijft altijd.
Eén reactie
Oh lieve Simôn, je beschrijft het alsof ik erbij ben. Tranen in mijn ogen, ik kan na dit verhaal alleen maar zeggen: ‘Welkom lieve Zoë, je hoort er bij voor altijd!’