24 Juli 1997 maakte Patricia mij de gelukkigste vrouw van de wereld. Zo’n lief en mooi mini mensje, waar ik voor mocht gaan zorgen. Wat was ik trots, wat was ik blij. Een prachtige baby met donkere haartjes, kleine vingertjes, kleine teentjes, alles erop en eraan. De pijn van de bevalling was ik plots vergeten toen Patricia in mijn armen werd gelegd. Wat was zij mooi, de allermooiste baby van de hele wereld, al zegt iedere ouder dan over haar of zijn kindje. Patricia was niet alleen maar een mooie baby, ze was ook nog eens heel erg tevreden. Als zij haar drinken had gehad, viel zij heel tevreden weer in slaap. En hoe tevreden zij was, bleek wel toen ik te horen kreeg dat zij te weinig groeide en zij van borstvoeding over moest op flesvoeding.
Toen Patricia 2 jaar was, en zich ontwikkeld had tot een nieuwsgierig, vrolijk, goedlachse, maar soms ook kattig peutertje, gingen ik en haar vader uit elkaar. Patricia ging met mij mee naar mijn ouders, om daar tijdelijk te wonen totdat wij ons eigen plekje weer zouden vinden. Patricia liet in deze periode weer zien hoe tevreden en flexibel zij was. Vrolijk bleef zij, genietend bij haar opa en oma op de boerderij. Heerlijk vond Patricia het om met haar oma de diertjes op de boerderij te voeren. Welk kind wil dat nu niet, haar eigen kinderboerderij? Wat was ik trots op mijn meisje dat zij de scheiding zo flexibel onderging. En ook toen wij ons eigen nieuwe plekje hadden gevonden bleef Patricia flexibel en genieten. Patricia had snel haar draai gevonden in ons nieuwe huisje en de nieuwe omgeving. Om de 2 weken ging zij een weekend naar haar vader, en ook daar liet zij haar flexibele kant zien. Ze bleef vrolijk en tevreden. Patricia en ik kregen door de scheiding een enorm sterke band met elkaar, omdat zij de meeste tijd van haar leven bij mij door bracht.
Patricia was een echte levensgenieter. Zij genoot van iedere dag van haar leven. Ondernemend, leergierig, vrolijk, maar uiteraard ook haar kattige momenten zoals wel meer meisjes dat hebben. Patricia haar beste vriendinnetje woonde tegenover ons, en dat was perfect. Want zo kon er lekker vaak met elkaar gespeeld worden, ook al was het soms maar voor een half uurtje, reistijd was er toch niet.Samen met haar vriendinnetje speelde ze heel graag schooltje. En dan was Patricia het liefst de juf, al was haar vriendinnetje het daar niet altijd mee eens. Patricia kon dan best wel een doordrammertje zijn, en ik heb dan ook wel menig keer gemopper gehoord tussen de twee dames. Gedreven, dat is ook zeker een woord wat past bij Patricia. Want in groep 3 zitten en dan om huiswerk vragen? Patricia heeft het gedaan. Zij wilde meer gaan oefenen om de min sommen omdat zij die wel eens lastig vond. En tja, wat doe je dan? Juist, Patricia ging naar de juf om haar om huiswerk te vragen. Heerlijk toch? Je kan maar beter te vaak oefenen toch?
Verder was Patricia dol op fietsen en zij was niet van het truttige fietsen, maar van lekker stevig door trappen. Dus als ik haar naar school bracht, dan hoefde ik niet bang te zijn dat ik rustig hoefde te fietsen, want Patricia zorgde er wel voor dat wij het tempo er goed in zouden houden. Haar fiets ging dan ook zo veel mogelijk met haar mee. Ik zie haar ook zo nog weer voor mij, fiets mee, haar baby pop mee onder de snelbinders. Patricia en haar fiets, tja, daar is iets mee maar daar kom ik nog op terug in een andere blog.
Toen Patricia bijna 4 jaar was kwam er een nieuwe man in mijn leven en Patricia was meteen dol op hem. Die twee waren 2 handen op 1 buik. Wat maakte mij dat gelukkig want dat was van mij natuurlijk ook een voorwaarde, er moest een klik zijn tussen Patricia en een eventuele nieuwe partner. Gelukkig hoefde ik mij hier dus totaal geen zorgen over te maken, want dat zat wel helemaal goed met die twee. Wat ben ik dankbaar en blij dat Patricia nog zo gelukkig is geweest met een vaderfiguur in haar leven. Die twee konden heerlijk dollen met elkaar, en ik was regelmatig de pineut van hun grappen en grollen. Patricia kon dan altijd zo heerlijk schaterlachen, echt lachen vanuit haar dikke teen. Maar Patricia kon ook mega goed ruzie maken, ook met mij. Vlak voordat zij overleed, hadden wij regelmatig ruzie. Ik had hier de regel in huis dat wij nooit boos uit elkaar zouden gaan, dus nooit boos weggaan, nooit boos gaan slapen. Ieder dag eindigde hier met de woorden: “al mopper ik wel eens op jou, ik hou altijd van jou”. Gelukkig waren wij ‘vriendjes’ op de dag dat Patricia haar ongeluk kreeg.
Patricia, bijna 7 jaar is zij geworden. Op de foto staat zij met haar mooie verjaardagsmuts van haar 6de verjaardag. Gelukkig hebben wij toen niet geweten dat dit haar laatste verjaardag was. De mooie K3 verjaardagstaart, want tja, K3 was helemaal haar meidengroepje. Iedere dag werd hier K3 gedraaid. Tot op de dag van vandaag kan ik het nummer “Je hebt een vriend” niet luisteren zonder een traan in mijn ogen te krijgen. Want dat liedje draaide Patricia altijd voor mij. En dan zei ze: “Mam, dit vind jij zo’n mooi liedje hè?”. Ja, ik vind het nog steeds een mooi liedje, met een heel erg mooie tekst.
Want ja, ik voel mij soms zo alleen, met al die mensen om mij heen:
https://www.youtube.com/watch?v=6qmkB0BCKl0