Nadat Zoë was overleden merkte ik dat er vaak werd gezegd hopelijk kun je het een plekje geven of wat later de vraag heb je het al een plekje kunnen geven?
Ik had veel moeite met die benaming net alsof ik Zoë ergens weg stopte en dan nooit meer aan haar zou denken en dat is het laatste wat ik wil. Ik zou dat niet eens kunnen. Ik wil aan haar denken en van haar houden Want zij hoort er voor altijd bij, ze is onze dochter. Ze gaat overal met mij mee en het verdriet blijft altijd. Maar daarbij is er heel veel liefde. Ik noem het liever verweven. Want we verweven Zoë in ons leven. Het verdriet maar ook alle liefde voor haar.
Ik kon er ook best fel op kon reageren als iemand het over het een plekje geven had. Het maakte me ongemakkelijk. En het deed me pijn, maar merkte ook dat het mijn invulling van een plekje was. Ik voelde dit zo, maar bedoeld die persoon het ook zoals ik het zie.
Gisteren had ik het er met een famielid over. Diegene zei: “Voor mij is het een plekje geven niet dat ik het weg stop, want ik denk nog zeker aan haar. Maar voor mij betekent het dat het verdriet niet meer mijn leven beheerst. Voor mij voelt dat als een plekje geven.”
Erna bleef dit door mijn hoofd spoken en bedacht ik het is inderdaad niet voor iedereen hetzelfde. Voor hem was het juist geen “rot woord” maar een uiting voor wat hij voelde.
Ik blijf dat plekje geven nog steeds een “rot woord” vinden, maar weet nu wel dat andere dit anders kunnen bedoelen en voelen dan de associatie die ik er mee heb. En hoe diegene dat gisteren omschreef was zoals hij dat voelde en dat was ook heel mooi. Het opende toch wel mijn ogen om niet meteen conclusies te trekken over wat ik denk dat men bedoeld l.
Nadat Zoë is overleden leer ik dit soort dingen steeds meer, steeds beter naar anderen te luisteren zonder conclusies te trekken. En niet meteen te oordelen want dat is zo makkelijk, maar kan zo teniet doen aan het moois wat achter woorden schuilt ook al triggeren die woorden mij in eerste instantie.
Lieve Zoë, dankjewel dat je mij zo’n mooie “lessen leert”!
Tot slot wil ik nog afsluiten met een gedichtje wat ik hierover schreef:
Ik ga jou dood niet verwerken
Ik ga jou ook geen plekje geven
Jij zit in elke vezel van mijn zijn
Jij bent voor altijd verweven in mijn leven