Opstaan met een gevoel die je niet echt kan plaatsen. Je bent niet depressief, maar je voelt je ook niet vrolijk. Je bent niet chagrijnig, maar er verschijnt toch ook geen glimlach op je gezicht. Je voelt ergens wel tranen, maar ook deze rollen niet over je wangen. Een gevoel die je niet echt kan plaatsen, een gevoel die zich geen naampje laat geven. En toch voel je het. Waarom moet er eigenlijk ook ergens een naampje aangegeven worden? Wat maakt zo’n naampje uit voor wat je voelt? Eigenlijk niks toch?
Patricia dwarrelt opeens door mijn hoofd. En een gevoel van intens gemis grijpt mij naar mijn keel. Een gevoel van intens verlangen om haar weer te zien. Hoe hard kan het toch zijn? Al die jaren leef ik door zonder Patricia. En dat kan ik, en dat doe ik. Maar dat neemt niet weg hoe ik naar haar verlang, en het neemt niet weg hoe erg ik haar mis.
Zij is altijd bij mij. Zij leeft in de kleine dingetjes in mijn leven. Zij leeft in muziek, zij leeft in een geur, zij leeft in een roze roos, zij leeft in de natuur, zij leeft in spulletjes die zij heeft achtergelaten. Zij leeft in herinneringen, zij leeft in verhalen. Nooit zal zij echt weg zijn,want zij is altijd bij mij, in mijn hart, in mijn herinneringen.
