Er staat een meisje, een jaar of zes schat ik, ze staat naast haar ouders vol trots te kijken naar het monumentje wat net geplaatst is voor haar broertje Samuel, het verdriet in haar moeders ogen tekent haar, ook zij moesten hun zoontje los laten. We raakten aan de praat en zeg haar dat het er heel mooi ziet, ergens klinkt het gek, maar ik weet hoe fijn het is om dat te horen.
Het dochtertje loopt naar me toe en vraagt is dat jouw kindje die daar ligt en wijst naar yonah, ja zeg ik, ze wijst naar Samuel en zegt dat is mijn broertje, die nu in de hemel is. Ze kijkt naar het plekje van yonah en kijkt naar het plekje van haar broertje en zegt ik vindt die van Samuel de mooiste, ja natuurlijk zeg ik, dat is ook de aller mooiste.
Ergens zie ik de dat haar ouders schrikken en ze proberen het te verzachten, maar dat hoeft niet en ik zeg ook tegen haar dat die van Samuel de aller mooiste is, vol trots verteld het meisje over haar broertje en ik zie dat haar ouders ontspannen. Ik zie het verdriet in hun ogen, maar het breekt door de woorden van hun dochter.
Zo puur en onbevangen en het meisje zegt letterlijk waar het op staat en wat ze denkt, zo mooi en ze is zo eerlijk. Het voor mensen vaak lastig om iets te zeggen maar kinderen zijn zo vrij hierin. Kinderen gaan het niet uit de weg en zeggen waar het op staat en zo mooi dat yonah en Samuel onderdeel zijn en worden benoemd, zo mooi hoe dit meisje er letterlijk mee om ging en probeerde grip te krijgen op de realiteit.De lichtheid waarmee dit jonge kind in het leven staat en waarmee ze vraagstukken over leven en dood benadert ontroert ergens.
Ze zegt: dan zijn ze nu samen boven in de hemel en niet alleen, ze kunnen nu samen spelen.
Jullie gaan toch nog niet naar huis hé zegt ze tegen mij, want gaan nog bloemetjes kopen voor Samuel en dat neerzetten, dan komen jullie toch wel kijken hé…
En op deze gewone dag heb ik een prachtig gesprek en het prachtigste cadeau wat dit meisje gaf is mij benoemen als moeder, dank je wel lief kind. Jij hebt gesproken vanuit je hart.