Hi, ik ben Kyra en ik deel graag mijn verhaal.
De afgelopen jaren is het al wat veel geweest.
Om te beginnen verloor ik op 3 februari 2020 mijn zus. Mijn zus stapte uit het leven. Dit was echt een helse tijd. Want kort daarna was er corona, weinig tijd om te rouwen want ik was constant bezig met dat stomme virus.
Mijn zus liet een zoontje achter, die bij ons inwoont nu ook.
Toen zijn mijn paniekaanvallen ook begonnen. Ik kon niks verwerken en had ook constant tijd om na te denken, want we zaten thuis door de lockdown.
Alsof dat nog niet genoeg was, werd mama ziek in 2022. Een hersentumor. Graad 4 bleek, de zwaarste vorm van een hersentumor.
Mama werd geopereerd en de hersentumor werd toen uitgehaald, maar deze keerde jammer genoeg terug en bleef groeien..
Ze takelde erg af en werd echt iedere maand slechter, ondanks alle behandelingen.
Mama is afgelopen februari gestorven. 25 februari 2023 hebben we afscheid moeten nemen van mama.
Ondertussen is het enkele maanden geleden, maar het voelt echt nog alsof dit gisteren was. Ik heb echt pijn, in m’n hart. Dat ik mama nooit meer zal zien, die gedachte is zo beangstigend.
En ik voel me ergens ook schuldig dat ik meer verdriet heb op dit moment voor mijn mama dan ik had voor mijn zus. Begrijp me niet verkeerd, ik had en heb ook echt nog veel intens verdriet voor mijn zus, maar het is echt toch intenser voor mijn mama.
Papa, mijn vriend en ik hebben echt voor mama gezorgd tot het laatste. Dit zijn wel nog altijd beelden en gedachten die in mijn hoofd rond spoken. Mijn mama zo zien af takelen was en is echt hard.
Ik wou dat ik meer kon doen, maar jammer genoeg is dat niet. Dat maakt me verdrietig, boos, bang, ziek,… Ik voel de laatste maanden/jaren echt van alles. Ik voel me vooral slecht.
Hopelijk heeft er iemand iets aan mijn verhaal, iemand die iets gelijkaardigs meemaakte of iemand die zich herkent in het verhaal <3
