Lieve lieve Raéle

Tijdens de muziek keek ik even rond en moest ik denken aan het concert van Simon and Garfunkel in Central Park New York (ik weet het, ouwe muziek uit mijn tijd).
Ergens tijdens dat concert zegt Art Garfunkel “we seem to have filled the place”. Ik weet nu welk gevoel hij toen moet hebben gehad. Waarschijnlijk heb je nooit gedacht, dat je zoveel impact op zoveel mensen zou hebben. En je verdient het.

Goed daar gaat ie dan.

Hier staan we dan, voor de laatste keer. De laatste keer om in overstaan van iedereen te zeggen dat ik van je houd. En nog een paar dingetjes meer.

Het nummer Say Something van a Great Big World was één van je favoriete liedjes. Ik heb het de afgelopen dagen wel honderd keer gedraaid, al was het alleen maar om nu niet in tranen uit te barsten. Ik ben zo benieuwd wat jij met deze tekst wilde zeggen. Was het smeekbede aan jezelf of aan ons?

Het stukje in het nummer dat me het meeste raakte was ” I’m giving up on you”.
En ik moet je bekennen dat ik de afgelopen jaren, de jaren dat je afstand van me nam een aantal keren dat ook echt heb willen doen, je opgeven omdat ik dacht dat ik klaarblijkelijk iets had gedaan of juist niet had gedaan en dat je daarom niet meer van me hield.

Maar gelukkig was daar toch steeds weer mijn liefde voor jou en het vertrouwen dat als ik maar gewoon er in liefde voor jou zou zijn alles weer goed zou komen.

Toen ik je vorige week zondag een appje stuurde om te vertellen hoeveel ik van je hield, antwoordde je met een hartje. Een mooier laatste woord had ik niet van je kunnen krijgen.

Net als iedereen hier heb ik de afgelopen dagen eindeloos veel keren de “waarom?”, “de ‘wat als’?” en de “wat als ik?” vraag gesteld. Met het besef dat ik daar zelf het antwoord op zal moeten geven.
Het mooie van de afgelopen 8 dagen was dat ik samen met jou vooral bezig heb kunnen zijn met de vraag “wie je echt bent”.

Vorige week dinsdag realiseerde ik me tot mijn schrik en schaamte hoe weinig ik eigenlijk van je wist, Een nieuwe missie was geboren.

Ik moet zeggen Je hebt het me niet makkelijk gemaakt. Het was een hele puzzel. Je had geen grote doos neer gezet met daarop: “Raéle 1 miljoen stukjes”. Nee, het was meer een grote bak waarin overduidelijk heel veel stukjes van jou ontbraken. En wat er wel in zat was ook nog eens vermengd met de herinneringen van mij, van je moeder, je broer en nog heel veel andere mensen. Probeer daar maar eens jouw verhaal van te maken. Toch heeft het me veel nieuwe beelden van jou opgeleverd. Ik ben je daar zo dankbaar voor.

Ik weet nu zeker dat ik nooit de hele puzzel zal kunnen leggen. Ik vrees dat niemand dat ooit helemaal zal kunnen, want niemand heeft de echte jou in al haar facetten leren kennen. Ik vraag mij zelfs af of jij haar wel kende.

De les die je me hebt geleerd is dat ik dat moet accepteren en vooral genieten van wat ik wel over je te weten ben gekomen en van alles wat ik me nu weer van je kan herinneren.

Ik haal er een paar dingen uit die ik nog met je wil delen.

Hoe ongelofelijk op een dag als vandaag maar één van je sterkste punten was je vrolijkheid. Veel van je vriendinnen en talloze foto’s en filmpjes waren daar getuigen van. Het gaf me de afgelopen dagen zo veel kracht, kijken naar mijn eigen Mona Lisa.

Het klinkt heel hard, maar je kon ook goed “liegen” zonder ook maar een spier te vertrekken. Ik herinner me dat toen je nog heel klein was dat je eens ZO glashard ontkende dat jij iets van je broer had gepikt dat we bijna je broer de schuld gaven totdat we de spullen in jouw kamer vonden.

Het was een kwaliteit, die je later goed van pas is gekomen om mensen op het verkeerde been te zetten, om hen niet te kwetsen of hen juist het geruste gevoel te geven dat alles goed ging met je. We waren gewaarschuwd en toch zijn we er allemaal ingestonken.

Eén kwaliteit heb ik altijd enorm in je bewonderd, je vermogen om je aan te passen. Bij mij paste je je aan mij aan, at je vegetarisch, speelden tijd en regeltjes geen rol en bij je moeder was je de dochter die bij haar wereld paste. En dat deed je waarschijnlijk overal waar je kwam. Zo was je overal de dochter, vriendin of klasgenoot die de ander graag wilde zien.

Dat ging goed zo lang het gescheiden werelden waren, maar naarmate de muren transparanter werden koste het je steeds meer moeite om steeds van kleur te verschieten en voelde je steeds duidelijker dat je het leven van anderen leefde en niet het leven dat je zelf wilde leven. Het heeft (ik zeg dit met enige aarzeling) je uiteindelijk je leven gekost.

Je bent het blijven proberen waar anderen al lang waren afgehaakt. Deze kracht was uiteindelijk je grootste valkuil. Zo pijnlijk om dat nu pas te zien Raéle. Zo pijnlijk.

Mijn speurtocht naar jou heeft me vooral ook zo trots gemaakt, Je hebt zo veel kwaliteiten, muziek, zingen schrijven tekenen fotograferen, paardrijden.

Ik was de afgelopen dagen echt onder de indruk wat je allemaal kon en ook hebt gedaan. In een omgeving waar “doe maar gewoon en val vooral niet op” de norm was hield je het graag voor jezelf maar op sommige momenten wilde je de wereld graag laten zien dat je er was.

We kennen de mooie foto’s en filmpjes. Verder ging je als 14-jarige helpen bij het WK IJslanders in Denemarken terwijl je daar eigenlijk 15 voor moest zijn.

Ik zal verder ook nooit vergeten dat je een paar jaar geleden met kerst plotseling vond dat we op chique moesten, dat we ons moesten laten zien. Ik koester het moment nog als de dag van vandaag. Om die reden ben ik vandaag ook in pak, als statement dat JIJ het verschil kon maken.

Ik ben ook trots op je laatste wedstrijd bij je vereniging Midgard. Je werd er jeugdkampioen , maar vooral de manier waarop je de vlaggenrace reed maakte me zo enorm blij. Je reed zo vol lef, volle bak en het lukte ook nog eens. Ik denk dat ik toen de Raéle zag die je werkelijk was.

Ik wens zo vurig dat je ergens anders op een ander moment een nieuwe kans krijgt om ongeremd de mensen om je heen te laten zien welke mooie kwaliteiten je in huis hebt, je creativiteit, je lach, dat mooie slimme koppie, je toneelspel, wat dan echt toneelspel is.

En ik hoop zo vurig dat ik je dan weer tegenkom. Raéle Je was te mooi voor deze wereld.

De gedachte dat je nu verlost bent van je pijn en angsten geeft ook mij de rust dat het nu goed is.

Ik geef je nog één keer het woord en laat je dan los om te vliegen, te vliegen naar de sterren.

Ik hou van je altijd en overal