30x de 30e

2,5 jaar geleden, maar
het voelt – met vlagen – als gisteren
Het telefoontje van je moeder op mijn werk
De autorit, in vol ongeloof naar huis
De agenten op de stoep, de verslagenheid binnen
En vooral het verbod toen om je te mogen zien.

Ik ben je zo dankbaar
dat ik sinds jouw keuze
Bijna alles met een liefdevolle
mildheid kan beschouwen
Het mooie zien maar ook het donkere
Het verdriet, de rouw en de liefde als een mooi verweven ketting
Die soms knelt, mijn adem doet stokken
en soms vooral een sieraad is waar ik trots op kan zijn

De vraag die mij al vaak gesteld is
Is of ik mijn schuldig voel.
Ik merk dat mijn antwoord
steeds weer anders is
Alsof mijn beeld van het verleden
Met mij mee verandert

Het voelt als een mix van
Schuld, verantwoordelijkheid,
spijt en gemiste kansen

Ja, ik voel me als vader verantwoordelijk dat ik
je niet de onbezorgde jeugd bezorgd heb
Die ik je zo graag had willen geven.
Onlosmakelijk verbonden met spijt

En ja ik had er anders voor je willen zijn,
op de momenten dat jij het moeilijk had
En het voelt nu als een grote gemiste kans
Dat ik je niet actiever heb opgezocht en
Duidelijker heb laten weten dat ik er voor jou was.

Maar waar ik me niet schuldig over voel of spijt van heb
Is de liefde die ik nu voor je voel
De tranen die ik nog dagelijks laat stromen
De momenten dat ik in gedachten samen met je ben

Misschien te laat
Maar het is dat wat ik nu met je heb
En dat laat ik me nooit en door niemand afnemen

Ik hou van je
Altijd en overal