Hiervoor moet ik mijn geheugen graven, ik heb indertijd niets gemeld op mijn Hyvesblog. Maar het waren heftige dagen met veel bezoek, de mensen van het uitvaartcentrum die iedere dag ook kwamen om alles op papier te krijgen. De jongens achter de computer om foto’s uit te zoeken die tijdens de dienst te zien zouden zijn.
Een geluk had ik wel voor eten hoefde ik niet te zorgen, het eetcafé uit het dorp stond iedere middag op de stoep met genoeg eten voor een weeshuis, dus iedereen die hier was at mee. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor.
Het staat nog in mijn geheugen gegrift dat het uitvaartcentrum kwam met de boeken voor de rouwkaarten en bidprentjes. Ik heb meteen gezegd dat ik dat niet wilde, alles kon ik hoefde het maar te zeggen. Nou dat word dus een foto op de rouwkaart en voor het bidprentje had ik iets in mijn gedachte wat mij zeer aansprak. Een paar jaar ervoor was een vriendinnetje van onze zoon verongelukt en haar ouders hadden zelf een nagedachtenis kaartje ontworpen, daar zijn wij mee verder gegaan en hebben het aangepast op Ingeborg.
Wat komt er in de kaart??? Nou ook dat was heel duidelijk voor mij, in haar geboortekaartje hadden we een gedichtje staan en dat hebben we ook geplaatst op haar rouwkaart.
Wij kijken naar het broze, het schone van ons kind. Veel mooier dan de rozen, die wiegen in de wind.
De muziek, ook zoiets….Human van de Killers was in die tijd haar lievelingsliedje dat zong ze altijd mee als ze MTV in het ziekenhuis aan het kijken was dus die moest sowieso, Yvo koos voor Eternal flame van de Bangels, Rob kwam met Dochters van Marco Borsato en daar hebben we Angels van Robbie Williams nog aan toegevoegd voor het uitlopen hadden we De Bolero van Raffeal, omdat die best lang is en
Wat gaan vertellen, ook daar het het uitvaartcentrum een oplossing voor, stuur een mail uit naar alle familie en vrienden van Ingeborg en laat ze een stukje schrijven over hoe zij Ingeborg herinneren. Daar kwamen hele mooie verhalen uit, die zijn verkleind want er zaten natuurlijk dubbele anekdotes tussen maar ook mooie gedichten. Ik zelf heb een verhaal geschreven dat is voorgelezen Arno heeft zijn verhaar zelf voor gedragen en dat leverde een groot applaus op.
De dag van de crematie, omdat er nog iemand was gestorven en die een mis in de kerk had, reden we hier de straat uit met klokkengelui, de rouwwagen met Ingeborg is ons komen ophalen en ik stap bij haar in en rijd zo mee naar Heerlen naar het crematorium, de rest achter ons aan. In Heerlen aangekomen is het druk, geen parkeerplaats is vrij en het duurt nog wel ff voor dat de dienst begint. We gaan met de familie via de achter ingang naar binnen en brengen samen Ingeborg naar haar plaats, toen binnendoor naar de familie kamer waar we wachten tot de dienst begint. Ons neefje maakt op een gegeven moment een opmerking, die de spanning wel breekt, hij is 12 en zat rond te kijken en kwam tot de conclusie dat opa het maar niets vond om daar te zijn en dat zei hij ook. Ingeborg zou dat geweldig gevonden hebben. De meeste van ons schoten ook in de lach.
Toen werden we opgehaald en mochten we naar binnen en daarna stroomde de mensen naar binnen, het was echt stampevol, achteraf hoorde wij dat alle zalen waren geopend omdat ze de mensen niet geplaatst kregen. De buren van mijn ouders zijn omgedraaid, die kwamen niet eens meer binnen. Zo absurd…de dienst was prachtig, de foto’s brachten een lach en een traan bij de mensen en de muziek was Ingeborg. Wij zouden als laatste afscheid nemen en toen de mensen begonnen te lopen heb ik af en toe achterom gekeken, er kwam geen einde aan de stroom mensen die langskwam…ik dacht oh nee we komen kaartjes te kort, maar dat was opgelost door te vragen of de mensen er per gezin maar 1 zouden nemen zodat in ieder geval haar vrienden er allemaal een kregen. Ik kreeg na de dienst nog zo’n 15 overgebleven kaartjes. We hadden er 600 besteld…..
De cirkel van Ingeborg was rond, nu moeten wij onze cirkel verder rond maken, wij zijn nog niet zover en moeten wat van ons leven maken zonder onze mup die wel een heel speciaal plekje in ons hart heeft en die we nooit zullen vergeten.