Ik ben op 20 december moeder geworden van mijn prachtige zoon yonah, yonah is in stilte geboren.
Het begon als een wonder gegeven, het geluk lachte me toe, nooit had ik gedacht dat mijn grootste wens om moeder te worden ooit nog in vervulling mocht gaan. Ik had het diep weggestopt en hoe meer de jaren gingen tellen, hoe moeilijker ik het er mee had, de confrontaties in het dagelijks leven, de lieve gezinnetjes, wat ik zo mistte, ik had het er moeilijk mee, maar had mij er min of meer een beetje bij neer gelegd en nooit gedacht dat het er ooit nog van zou kunnen komen totdat mijn leven een compleet andere wending kreeg.
Ik gooide mezelf in het diepe en besloot er voor te gaan, ik wilde zo graag een vader voor mijn kindje en wat zou er niet mooier wezen als we op deze manier onze dromen uit konden laten komen.
Een lang gekoesterde wens kwam in vervulling, iets wat ik nooit meer had verwacht….ik raakte vrij snel zwanger en het geluk lachte me toe, ik leefde in een soort bubbel, kon het amper geloven, maar ik was zo blij, ik straalde en voelde me heel even de gelukkigste persoon op de hele wereld, mensen om mij waren zo blij en ik werd overspoeld door lieve kaartjes en lieve reacties…..de gunfactor was hoog….
Ik hoorde jouw lieve hartje , wat was dat speciaal…je leefde in mij en wat voelde ik mij gelukkig, dat ik dit nog mocht meemaken…ik werd eindelijk moeder en kon mijn geluk niet op.
Ik was de gelukkigste persoon op de hele wereld, mijn ogen straalden , de liefde had mij aangeraakt, lief kleintje je was zo gewenst.
de eerste afspraken bij de verloskundige en de echo’s waren vol verwachting en het horen van jouw hartje was zo speciaal, bleef er maar naar kijken en kon het gewoon amper geloven, ergens vond ik het ook wel spannend en was heel nerveus. Het is toch min of meer bijzondere situatie, maar ik voelde mij zo speciaal
Tot de dag van de 20 weken echo aanbrak, het was 10 december en gek genoeg had ik geen vrees, geen angst en was ik nergens bang voor, ik had er zin in om jou eindelijk weer te zien, totdat ze zeiden dat er iets te zien was wat niet goed was, ze dacht in eerste instantie aan een transpositie van de bloedvaten,….de wereld stortte letterlijk in.
Al gauw had ik een afspraak in het vu, ik was op van de zenuwen, maar bleef hoop houden, had me ingelezen in de transpositie en wist van de mogelijkheden die er waren, ik klampte mij vast aan elk sprankje hoop. Ik kreeg een uitgebreide echo en er volgde al snel een vruchtwaterpunctie en had al gauw door dat het ernstiger was, de ernstige verbeten gezichten van de gynaecologen, de termen die over en weer gingen….ik kon aan niks anders meer denken alleen aan mijn lieve kindje…terwijl je lichaam trilt en verdriet en onmacht de overhand hebben probeer je nog aan elke sprankje hoop vast te klampen….
Ee aantal dagen daarop bleek het inderdaad zo te zijn, ieder sprankje hoop wat ik bleef houden was in één keer weg, het bleek om een zeer zeldzame chromosoomafwijking te gaan, het patau syndroom, de trisomie 13 (een aandoening met ernstige afwijkingen in de hersenen, een ernstige hartafwijking en een nierafwijking en ga zo maar door) behandeling is niet mogelijk en levensverwachting is er niet, medische handelingen worden alleen opgestart om levenskwaliteit te verbeteren, boosheid, teleurstelling, onmacht, maar verdriet overheerste, de dagen die volgden waren slopend, mijn gedachte gingen alle kanten op. Ik had twee keuzes, of voldragen met alle risico’s van dien of jou mijn lieve kindje geboren laten worden.
Hoe kan je ooit een keus maken, verstand, gevoel, alles druist tegen elkaar in en ik kon alleen maar denken aan mijn kleine mannetje en begreep het gewoon niet.
Ik wilde je bij mij houden, beschermend en wakend, ik wilde je als een leeuwin beschermen maar ergens wist ik dat ik een keus moest maken, waarom en hoe dan en kan ik ooit een keus maken, ondragelijk gewoon. Eigenlijk kan je geen keus maken, je doet wat het beste is voor je kindje, maar het is ondragelijk om dat van een moeder te vragen.
Ik heb een vreselijke beslissing moeten nemen uit liefde voor yonah, maar worstel niog dagelijks met de gedachte of ik er wel goed aan gedaan heb…ik heb mijn kindje zo gewenst en iest wat me gegeven is heb ik nu zelf een eind aan gemaakt.
Een keus maken en dit te bevestigen in het ziekenhuis en de pil moeten nemen om een definitief eind eraan te maken terwijl je je eigen kindje voelt schoppen in je buik…..
Yonah is in stilte geboren op 20 december, het mooiste moment dat ik yonah in mijn armen kreeg, de mooiste baby van de hele wereld, hij is zo mooi en volmaakt en ergens begreep ik het niet, hij is zo prachtig….ik wilde alleen nog maar naar yonah kijken, hem voelen en ik begreep het gewoon niet…..maar toch moest ik hem loslaten….
Een prachtig jongetje dat helaas zijn ogen niet meer opent en niet huilt, ik wil hem strelen, knuffelen, tegen hem praten en hem nooit meer loslaten, er gaan 1000 emoties door mij heen: van trots, tot verdriet, tot angst. Ooit zal ik hem weer in mijn armen mogen sluiten, maar oh wat had ik graag bij hem willen zijn.