Klein houden en er maar niet over praten, of het alleen in je ‘’kleine’’ kring houden, het zijn deze opmerkingen die me raken en ergens veel pijn doen. Waarom zou je er niet over mogen praten, waarom lopen mensen ervoor weg en waarom doen ‘’veel’’ mensen alsof het er misschien ergens niet is. Terwijl ik er zo graag over wil praten misschien, de behoefte is er, maar het lijkt misschien wel niet te kunnen. Is het angst, onbegrip, onwetendheid of ergens niet durven misschien
Daarom is het zo fijn als iemand zegt: het mag er zijn, verdriet laten zien is geen zwakte of alleen de naam zeggen benoemen en erkennen dat hij er is, dat hij bestaat
Ik ben, iemand met een verhaal, maar wel een moeder, ook al een onzichtbare moeder, ook ik ben trots op mijn zoon en wil ik hem het liefst aan de hele wereld laten zien en weten hoe trots ik op hem ben, hoe mooi hij wel niet is en hoe bijzonder. Maar tegelijker tijd voel ik schroom omdat ik bang ben dat mensen een mening of een oordeel hebben, of misschien zelfs schrikken. Maar net zoals alle moeders die een kind in hun handen hebben en willen pronken wil ik dit ook en vooral gezien en erkend worden.
Daarbij worden misschien wel de confrontaties des te moeilijker, iedere keer bij de woorden zwangerschap, echo, bevalling, dan komen de beelden weer omhoog, de herinneringen, de pijn die als een dolk door mijn hart gaat, de emoties die daarbij uit voort komen en de angst die dat teweeg brengt. Woorden die voor anderen heel normaal zijn en klinken, maar soms bij mij zo intens binnen komen. De constante worsteling die ik met mezelf voer. De eenzaamheid waarmee het samen gaat. Ik weet dat het een proces is waar ik mee moet leren om gaan en dat het tijd nodig heeft, maar de confrontaties zijn zo veel aanwezig, en ik wil het niet ontwijken, maar de constante pijn en verdriet wat het teweeg brengt. En ook al probeer ik het los te zien, maar soms bij het zien van een baby, een kinderwagen met trotse ouders erachter, een moeder met en zwangere buik of een kind met de leeftijd wat yonah nu zou moeten hebben, dan steekt het gemis de kop op en doet mij zo intens verlangen en kan ik er niet meer omheen, het intense gemis waarbij mijn hart zeer doet van verlangen en waarbij ik van binnen stuk ga van verdriet, de pijn van het verlangen en gemis. Ik moet er mee leren omgaan, maar het is zo moeilijk.
En dan als ik naar jou plekje ga en de plantjes water geef en jou mooie plekje verzorg en mooi maak, krijg ik een soort rust en weet ik dat je er ergens bent en dat je op mij wacht, tot die tijd zal ik moeten leren omgaan met het verdriet, de pijn en de wanhoop. En hoop ik ergens toch dat je trots op mij bent, ook al ben ik soms zo intens verdrietig. Ook al wil ik jou zo graag bij mij hebben, ik gun het jou dat je in eeuwige liefde mag bestaan