Daar was ie dan de dag….

Ja de titel van dit bericht is, Daar is ie dan de dag…. Deze regels zijn uit een tekst van Karin Bloemen, uit het lied Geen kind meer.

Dat lied heeft voor mij veel betekenis want het nummer hadden we uitgekozen voor de crematie van mijn moeder, zij overleed, zeer onverwachts op 63 jarige leeftijd in 2001.

Het lied beschrijft precies hoe het voelt om een moeder te verliezen en dat opeens die dag is aangebroken dat je afscheid moet nemen van je moeder.

Mijn moeder en ik hadden een hele sterke band en toen ze overleed zei ik: “Dit is het ergste wat me is overkomen”.

Helaas was dat niet het geval want,

Daar was ie dan de dag……

Het is begin 2003 en we zijn zwanger!!! Supergevoel en nog een beetje onwennig.

Er groeit iets in je wat nog heel onwerkelijk is, pas na het zien van eerste echo en het horen van het hartje begint er een bijzondere tijd. We besluiten te trouwen, gewoon lekker op onze manier, met een handjevol mensen. Niet te moeilijk, ik lag om 21:30 uur al lekker in bed.

We gaan nog fijn op vakantie naar Frankrijk en dromen en praten hoe ons leven er straks uit zal zien met onze kleine Wouter want we wisten dat we een zoon zouden krijgen.

Het kamertje is klaar en alles wordt langzaam steeds meer mooier, Wouter laat regelmatig van zich horen, zeker zo in de avond als we in bed liggen en Dré zijn handen op mijn buik legt. We zingen samen voor hem en daar reageert hij echt op.

Niets staat ons geluk in de weg maar

Daar was ie dan de dag….

28 augustus heb ik onze Wouter al een dag of wat niet meer gevoeld, ik heb die dag een afspraak met de verloskundige die al gepland stond en benoem ik mijn zorgen.

De verloskundige gaat meteen luisteren en vind geen hartslag……. de tijd staat stil. Ze belt met het ziekenhuis en moeten we meteen daar naar toe.

Mijn gevoel van een paar dagen daarvoor worden werkelijkheid, Wouter is weg, hij heeft ons verlaten. Ja ik had al zo’n gevoel een paar dagen daarvoor en op de dinsdag de 26ste moest ik ’s nachts naar het toilet en had toen al het gevoel dat Wouter er niet meer was en heb toen alleen in mijn hoofd al afscheid genomen.

In het ziekenhuis aangekomen, komt de gynaecoloog en draait het scherm van ons weg, ik zie tranen verschijnen in haar ogen en als ze de woorden uitspreekt, schreeuw ik de longen uit mijn lijf.

Ze laat ons even alleen en als ze terugkomt wil ik dat er een keizersnee komt, meteen, nu, hier!

Ze geeft ons het advies om eerst naar huis te gaan en zoveel mogelijk mensen in te lichten, ze legde uit dat het zo erg is om straks thuis te komen met lege handen én buik en dat iedereen dan gaat vragen of de baby al geboren is.

We mogen ons de volgende dag in het ziekenhuis melden en zal ik worden ingeleid, nee geen keizersnee want ook daar is een goede verklaring voor, ze legde uit dat ik geestelijk al een litteken heb en als ik een keizersnee zou doen er dan ook lichamelijk een litteken zou hebben.

Op zich achteraf natuurlijk heel logisch, op dit moment wilde ik dat het voorbij was.

Thuisgekomen hebben we lastige gesprekken gevoerd, iedereen was in shock en leefde mee. Dré neemt de beslissing om ook iets te regelen voor het afscheid dus zitten we die middag bij een uitvaartverzorger, dat is toch zo bizar. In plaats van kaartjes uitzoeken, kies je nu voor een mandje waar Wouter in komt te liggen.

Daar was ie dan de dag……

29 augsutus melden we ons in het ziekenhuis, er wordt een infuus aangebracht en val ik gelukkig snel in slaap, rond 06:00 uur word ik wakker met heftige weeën, ik krijg een cocktail van allerlei middeltjes om de pijn zoveel mogelijk te beperken.

Dat lukt goed en ben een paar uur onder zeil, als de prik is uitgewerkt krijg ik nog een spuit. de weeën zijn heftiger en de bevalling nadert snel en dan komt het moment dat ik moet gaan persen.

Ik heb voor de bevalling aangegeven dat ik Wouter niet meteen wil zien. We spreken af dat Dré eerst een foto maakt en dat ik dan mijn besluit neem.

Ik weet niet meer precies hoeveel persweeën ik heb gehad maar ineens was hij daar en wat was het ijzig stil.

Dré maakt de foto en zegt al meteen hoe mooi hij is.

Wouter wordt gebracht en WAUW wat is het een mooi ventje, ons ventje. Wat zijn we trots dat hij ons ouders heeft gemaakt.

Alle verpleegkundigen zijn heel respectvol naar Wouter, kleden hem aan en leggen hem in zijn mandje, ze zorgen voor voetafdrukjes en we maken veel foto’s.

Tja en dan mag ik naar huis met helemaal NIKS!!!

Tot zover!

Ik zal snel verder bloggen want ik wil nog zoveel met jullie delen vooral over mijn weg naar rouwverwerking. Ik hoop zo dat het jullie ook zal helpen.

Liefs van Evelien