Vorig jaar op 11 november overleed onze tweede dochter in mijn buik bij 24 weken zwangerschap. Een week later, op 18 november, namen we afscheid. De week van Eefje. Nu, een jaar later, schrijf ik het van me af. Het is te veel voor één blog. Het zijn er vijf geworden. Dit is deel #2: “Nog even dichtbij”
Dinsdag 12 en woensdag 13 november 2019
Dinsdagochtend 12 november zitten we om 11 uur ’s ochtends in het ziekenhuis. Eerst in de wachtkamer bij de gynaecoloog, later in de wachtruimte om bloed te prikken. Ik zie het zo nog voor me. Een enorme hal met rijen stoelen naast elkaar die uitkijken op zes deuren waarachter het bloedprikken zal plaatsvinden. Boven de deuren hangt een groot digitaal bord waarop te zien is welk nummer aan de beurt is. Met een nummertje in mijn hand nemen we plaats. Uiteindelijk staat mijn nummer bij deur zes en loop ik naar binnen. Nog voor ik goed en wel plaatsneem, zit er al een naald in mijn arm. In razend tempo worden acht buisjes bloed afgenomen. Daarna krijg ik een pleister op mijn arm en wordt me een hele fijne dag gewenst.
Fijne dag. Tja, helaas niet zo. Samen lopen Edgar en ik weer terug naar de wachtkamer bij de gynaecoloog. Het wachten duurt lang, maar ik heb het Sint Maarten snoep van gister meegenomen in een tas en Edgar en ik hebben elkaar, dus we komen de tijd wel door. Uiteindelijk worden we naar binnen geroepen. De gynaecoloog wil een vruchtwaterpunctie uitvoeren om zo het vruchtwater al te kunnen onderzoeken. Het gekke is dat ik tegen de bevalling niet zo opzie, maar een vruchtwaterpunctie me heel eng lijkt. Ik ben dan ook blij als de gynaecoloog constateert dat het eigenlijk niet mogelijk is. Te weinig vruchtwater en een voorliggende placenta gooien roet in het eten.
We hebben een fijn gesprek bij de gynaecoloog. Al onze vragen worden beantwoord en niet veel later staan we weer buiten. Donderdag 14 november word ik ingeleid. Dat voelt oké. Het is fijn dat ze nog even dichtbij mij is, maar ik merk ook dat ik naar de volgende stap wil. Mijn buik voelt onnatuurlijk. Veel vruchtwater is al weg, waardoor de baby niet meer lekker schommelt, maar voor mijn gevoel vooral drukt op alle andere organen in mijn buik.
Dinsdagmiddag en woensdag is het opnieuw wachten. Ik kan me er nog weinig van herinneren. We zijn met z’n drieën thuis. Edgars ouders komen nog langs op woensdagmiddag. Samen met mijn broer haal ik mijn fiets op die nog altijd bij de verloskundige staat. We eten, drinken, huilen, spelen met Romy en slapen. Wonder boven wonder slaap ik eigenlijk best goed. We maken ons klaar voor de bevalling van donderdag. Pakken tassen in voor ons en voor Romy die donderdag misschien bij oma slaapt als wij niet meteen naar huis mogen.
Woensdagavond. De avond voor de bevalling. Ik word nu toch wel zenuwachtig. We maken Romy klaar voor bed. Nog even douchen. Ik sta voor de spiegel. Ik vind eigenlijk dat ik nog een buikfoto moet maken. Maar ik kan het niet. De buik is bijna helemaal weg. Ik vind het te confronterend. Ik herinner me liever de buik van twee weken eerder, toen alles nog goed was.