Vandaag zijn we een heel jaar rond, op de dag van de liefde verruilde jij je kleine, beperkte lijfje voor de eeuwige vrijheid. En papa en ik mochten daarbij zijn. We wilden je liefst niet loslaten en jij ons niet. Dat bleek wel hoe lang we uiteindelijk nog hebben gehad die dag.
Een jaar van eersten die we nooit met jou zullen meemaken is voorbij. Rollen van je rug naar je buik in de box. Je eerste reactie op ons wanneer je ons zou gaan herkennen. Je eerste geluidjes die we nooit zullen horen. De eerste keer samen in het grote bed, papa wakker maken en met je haartjes in zijn neus kriebelen. De eerste keer samen naar buiten om te wandelen. De eerste keer naar opa&oma voor een paar uur of op een gegeven moment zelfs naar de opvang. De eerste keer Pasen vieren in je mooie paasoutfit. De eerste keer moederdag met zonder jou en natuurlijk vaderdag, zonder ingepakte luier of tekening van hand- en voetafdruk. De eerste keer samen op vakantie of naar een zwembad. De eerste keer papa’s of mama’s verjaardag vieren. De eerste fruithap en later groentenhap. De eerste keer kerst vieren en uiteindelijk het jaar 2020 verruilen voor 2021. En nog veel meer eerste keren die ik hier kan benoemen maar niet met je heb mogen meemaken. Het gaat ook niet eens om de ‘grote mijlpalen’, juist de kleine momentjes waren waar we zo naar uit hadden gekeken.
En vandaag is het de eerste keer van jouw overlijdensdag. Eigenlijk, heel gek misschien, de mooiste en de moeilijkste dag uit mijn leven. Voor het eerst was je geen patiënt, maar baby en konden we je, eindelijk op onze borst, hart tegen hart voelen. Jouw kleine lijfje, wat ik zo lang met zoveel liefde heb gedragen, verzorgd in mijn buik en daarna daar buiten, voelde ik eindelijk op mijn lijf. Je lange benen en armen, je petite lijfje en je mooie bolletje met haar. Alles nam ik in mij op en ik kan je nu nog steeds voelen en ruiken. Je haartjes door mn neus laten kriebelen en je warmte voelen.
Ik heb je je leven gegeven en ik had er graag alles van mee willen maken. Dat is ook gelukt, alleen was het veel te kort. Je verruilde ons precies een jaar geleden voor vrijheid en dat moment weet en voel ik nog. Je hebt gestreden en het is goed zo. Al mis ik je iedere dag, met iedere vezel
van mijn lijf. Mijn hart bloed en doet pijn. Vandaag een beetje meer.
Jij hoort bij mij, ik hoor bij jou en samen horen we bij elkaar.