Eerste kennismaking

Na een lange heftige bevalling was je daar. Je werd op mijn borst gelegd, je was zo mooi Lieve Jason.

Toch was het anders. In je hoofd heb je als vader en moeder een bepaald beeld. Een beeld van een kindje dat onder de indruk is en begint te huilen, terwijl het getroost word door zijn ouders. Je was inderdaad onder de indruk maar ook helemaal blauw, huilen deed je op dat moment niet en ook bewegen deed je niet. Je papa en ik maakte ons direct zorgen. Aanraken durfde we je dan ook niet. In plaats daarvan vroeg ik of ze je bij me weg konden halen en of ze je zo snel mogelijk naar de kinderarts konden brengen.

Je papa bleef naast me staan. Hij zag er verslagen uit. Helemaal bleek en ziende ogen maakte ook hij zich enorm veel zorgen. De arts zei ga maar kijken bij je zoon die inmiddels aan de andere kant van de kamer onder een warmte lamp door een team van artsen werd onderzocht. Hij keek mij vragend aan. Waarop ik zei hup papa, ga bij je zoon kijken. Op moment dat hij aanliep pakte ik zijn hand en zei ik tegen hem, zorg dat ze goed voor hem zorgen.

Niet veel later zei de gynaecoloog die bezig was mijn placenta te laten komen. “Kindjes die met een vacuüm ter wereld komen hebben altijd een moeilijke start, we gaan hem helpen!” Schijnbaar zag hij dat ik me zorgen maakte en aan niets anders dacht dan mijn zoontje. Niet veel later zei hij “Hee, hoor je dat? Hij begint te huilen”. Jeetje wat is dat een geweldig geluid zeg je kindje horen huilen voor de eerste keer. Op dat moment niet realiserend dat het ook de laatste keer zal zijn dat we hem horen huilen.

Hij was stabiel maar had nog meer zorg nodig. Hij ging samen met zijn papa naar de NICU en als ze klaar waren met mij hechten en wassen zou ook ik daarheen gebracht worden. Een grote brancard met couveuse erop werd binnen gereden. Nog even kwam hij langs me staan en kon ik hem aanraken voor hij mee ging. Wat een gek moment. Welke emotie ik op dat moment had? Geen idee, je word geleefd en lijkt je gevoel te hebben uitgeschakeld omdat het zo heftig is allemaal. Denk dat je zulke situaties anders als mens niet aankunt.

Daar gingen ze mijn twee mannen. Toen de deur dichtging vulde mijn ogen zich met tranen. De verpleegkundige leek dat te zien en gaf me een hand. Ze gaan hem even verzorgen meis, ik ga je wassen en zo meteen gaan we lekker naar de mannen toe. Vrij snel belde ik mijn beste vriendin, ik moest even mijn verhaal kwijt. Ze stelde me gerust. Haar dochter is ook met de vacuum pomp ter wereld gekomen en had ook een lastige start. Maar toen ik klaar was en we op het punt stonden te gaan ging de deur open. Mijn man kwam binnen. Ik keek hem bezorgd aan. Hij zei we moeten even wachten. Ze gaan een infuus prikken en dat moet steriel, we mogen zo weer naar hem toe. Hij kwam naar me toe lopen en we vielen huilend in elkaars armen. Wat ben je kwetsbaar als je opeens ouder bent en je kindje zo een zware start heeft zeg!

Op dat moment belde we mijn man zijn vader. Een heftig moment. Vorig jaar zijn we mijn schoonmoeder op 54 jarige leeftijd verloren. Dit moest een lichtpuntje zijn. We vertelde hem voorzichtig dat ons Jason geboren is, ook vertelde we hem van de moeilijke start. Hij vroeg of hij mocht komen, Natuurlijk! Ook al weten we niet of je hem al kan zien vannacht. “Maakt me niet uit ik wil jullie zien en vasthouden” zei hij.

Vervolgens belde we mijn ouders. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn. Ook haar verteld dat hij geboren is en op dit moment op de NICU is. Ze probeerde me gerust te stellen. Ze zei meisje, daar is hij in goede handen. Daar zorgen ze goed voor hem. Op dat moment vloog de deur open en zei een verpleegkundige: “jullie moeten nu meekomen, hij word gereanimeerd”. Ik zei “mam, ik hang op ze zijn hem aan het reanimeren”. Direct hing ik de telefoon op en werd ik in mijn bed naar de NICU gereden. De verpleegkundige renden met ons over de gang.

Aangekomen op de NICU word je zijn kamertje ingereden. Er waren zeker 15 tot 20 man aanwezig in die kamer. In het midden lag hij aan allemaal slangetjes en draadjes. Het enige wat je hoorde was 1,2,3, puf, 1,2,3, puf. De verpleegkundige kwam bij me op bed zitten en hield mijn linker hand vast. Mijn rechterhand werd vastgehouden door mijn man. Ik weet nog dat ik tegen de verpleegkundige zei ik ben bang, ze keek me angstig aan en kneep in mijn hand. Vervolgens keek ik naar mijn man en zei hetzelfde. Hij bevestigde de angst “ik ook schat”. Na ruim 30 minuten kwam er een arts naar ons toegelopen. Ze zei “we kunnen nog één ding proberen, maar hou rekening met het ergste”. Ik kon alleen maar zeggen “hoe dan? hoe moeten we verder dan?”. Niet lang daarna zagen we alle artsen elkaar aankijken. We wisten genoeg, ze zouden stoppen met reanimeren.

De arts kwam opnieuw naar ons toe en zei sorry. Hij heeft nog een hele zwakke hartslag maar niet voldoende om te blijven leven. “wanneer komt hij te overlijden dan” was onze vraag. Dat konden ze ons niet zeggen. Ik vroeg of hij bij ons mocht sterven. “Natuurlijk” zei de arts. Het moment niet veel later vergeet ik nooit meer. Ze legde onze kleine man bij me neer op mijn blote borst en als gezinnetje werden we terug gereden naar onze kamer. We werden de gang opgereden en al het personeel dat eerst aanwezig was in de kamer stond in een lange rij naast elkaar op de grote witte gang. Ze knikte hun hoofd. Allemaal enorm aangeslagen van het feit dat ons mooie mannetje zou gaan overlijden.

Terug op de kamer belde ik mijn ouders terug op. Ik vroeg ze “kunnen jullie hierheen komen? hij gaat overlijden” Mijn moeder begon te huilen, eerst vroeg ze me of het echt waar was? Vervolgens zei ze wij komen er meteen aan! Vervolgens belde ik mijn beste vriendin, ook haar vroeg ik “wil je komen? hij gaat overlijden”. Ze begon enorm te huilen en smeekte me te zeggen dat het niet waar was. Ze kwam er ook direct aan. Zo hebben we ook onze broers nog gebeld.

De deur ging open en de vader van mijn man stapte binnen. Hij keek om de hoek en er ontstond een glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk, hij wist niet beter dat het slecht ging en Jason op de NICU was. Nu zag hij een mooi vredig mannetje bij zijn moeder op de borst liggen. Hij keek mijn man aan maar die zei al snel “het is niet goed pap, hij is aan het sterven”. Op dat moment trok zijn vader spierwit weg en kon alleen maar zeggen “nee, nee , nee” dit kan niet waar zijn. Hij viel huilend in onze armen.

Inmiddels was het denk ik rond 4 uur en de kamer had zich gevuld met onze naaste. Ongeloof was van iedereen zijn/haar gezicht af te lezen. Vooral ook omdat Jason regelmatig nog een diepe zucht gaf en zo lekker leek te slapen. Na een tijdje vroegen we iedereen of we nog even alleen met ons mannetje mochten zijn. Mijn man trok zijn shirt uit en Jason heeft nog even lekker bij hem op zijn borst gelegen. 3,5 uur na de geboorte werd geconstateerd dat ons mooie mannetje was overleden.

Een complicatie van de vacuüm extractie heeft ervoor gezorgd dat ons kleine mannetje geen kans maakte om te blijven leven. De vacuüm heeft een  subgaleale bloeding in zijn hoofdje veroorzaakt. Wat zijn we trots op ons vechtertje dat hij toch 3,5 uur ons liefde heeft mogen geven en onze liefde heeft mogen ontvangen. Hij heeft ons mama en papa gemaakt en dat pakt niemand ons ooit meer af!