Tja en dan ben ik thuis! Volledig verdoofd en niet wetende hoe of wat.
Hoe we tijd doorkomen weet ik niet, er komt veel visite, we krijgen veel post met de ene mooie tekst na de andere. Het doet ons werkelijk goed.
Er zijn veel boeken over zwangerschappen en bevallingen, waar zijn de boeken over rouwverwerking als je een kindje verloren hebt?
Wat doen we met de babykamer? Die moet weg besluit ik dus Dré belt met de winkel en spreken een datum af waarbij ze de spullen komen ophalen.
De volgende ochtend word ik volledig in paniek wakker; Nee het kamertje mag niet weg! Dus belt Dré de winkel om te vertellen dat we de kamer willen houden. Alle begrip.
Dat geeft een hoop rust want er moet toch gewoon nog een kindje komen. Zoiets gemeens wat ons is overkomen dat mag toch niet zonder reden zijn.
De dagen kruipen voorbij en dan is er die dag van het afscheid.
We halen Wouter zelf op in het ziekenhuis, om ons heen rijdt het verkeer zoals altijd gewoon voorbij. De mensen moesten eens weten wat een verdriet is in deze kleine ruimte.
De wereld draait door terwijl die voor ons stopt.
We komen aan in het crematorium en worden we begeleid naar een kamer waar we ons eigen afscheid hebben. We maken foto’s en zingen liedjes, serene rust.
En dan….. ja dan moeten we Wouter afgeven, een rollercoaster van emoties laten me flauwvallen.
Nou dat was het dan. Leeg.
De dagen worden weken en wachten we de uitslagen af van alle onderzoeken. Het gevoel wat bij mij de overhand heeft is dat het aan mij ligt. Wouter was een perfect jongetje, het moet aan mij liggen.
We hebben al wel besloten om zo snel mogelijk weer zwanger te worden tegen het advies van de gynaecoloog, we hadden nog geen groen licht gekregen maar hé het is ons leven.
Na 8 weken zijn alle uitslagen binnen en gaan we terug naar het ziekenhuis. Weer is mijn gevoel goed want het lag aan mij. Ik heb factor van Leyden, mijn bloed wordt te dik waardoor er te weinig voedingsstoffen naar Wouter zijn gegaan.
Met Wouter zelf was niks aan de hand.
Ik had gefaald! Zo voelde het, mijn lichaam had me in de steek gelaten!
We kregen wel het bekende groene licht, de gynaecoloog zag al in onze blik dat er iets aan de hand was.
Ik was weer zwanger!!!!
Nog maar heel pril, we kregen een tweede kans, een broer of zus voor onze Wouter.
De arts zei dat als ik een week of 6 was ik terug moest komen en dat er dan een plan opgezet zou worden. We zouden zeer nauwlettend in de gaten worden gehouden.
Dan zijn er weer allerlei emoties, blijdschap, angst. Wat als het weer fout gaat???
Na een week of wat mogen we naar het ziekenhuis en tijdens de echo zien we een hartje kloppen, ja het is echt waar!
De aankomende maanden zijn slopend, angst als ik teveel voel, angst als ik niks voel. We worden vaste klant in het ziekenhuis. Iedere 2 weken een afspraak voor een echo, dopplertest en gesprekken met de arts.
Als vrij snel horen we dat we een dochter krijgen, WAUW Wouter krijgt een zusje.
32 weken, dat is eng, heel eng want daar ging het bij Wouter fout. De arts houdt me goed in de gaten en stelt ons keer op keer gerust.
Het wordt een gezonde dochter van rond de 8 pond zegt hij. Ja ja eerst zien en dan geloven.
En dan wordt het 27 september, de vliezen breken, de bevalling gaat beginnen.
Tot zover…..
Volgende keer vertel ik meer over deze bevalling en kom ik er naar 7 jaar achter dat ik al zolang verdriet heb, 7 jaar!!
Liefs van Evelien