Ja dat was het! Een normale dag met was huishoudelijke klusjes zoals stofzuigen.
We hebben een servieskastje en daar bovenop staat de foto van Wouter, zijn urn en veel beeldjes vooral van engeltjes. Er staat ook een lijstje met daarin het liedje wat we altijd zongen toen Wouter nog in mijn buik zat. Ik zag door de zon die in de kamer scheen dat er een spinnenrag tussen de foto en het liedje was en dacht: “oh dat moet ik straks ook even nog afdoen”!
En toen gebeurde het, er daalde iets in mij, ik kreeg kippenvel en had het warm en ineens was daar die gedachte; we gaan Wouter uitstrooien.
Uh wacht, dacht ik dit echt, waar komt die gedachte vandaan??? Ik kwam weer bij mijn positieven en ging verder denken. Wouter zou 30 augustus 18 worden, waar ik toch wel tegenop zag want het is toch een mijlpaal. Onze dochter wordt 17 en het besef dat we ook nog een puberzoon zouden hebben versterkt dat gevoel enorm.
18 jaar! Nooit had ik kunnen denken dat uitstrooien ooit een optie zou zijn. Het kwam zo overduidelijk binnen dat ik meteen enthousiast werd, ook al klinkt dat gek als je hebt over het uitstrooien van je kind.
Toch werd ik heel blij van binnen, dit moesten we gewoon doen.
Hij zou 18 worden en dan “staat” hij hier maar op de kast met allemaal van die kinderachtige beeldjes van engeltjes. Overtuigend en heel veel rust dat bracht het me.
Ik liep meteen naar boven en vertelde het aan Sterre die het eigenlijk helemaal niet zo’n goed idee vond, ze had een hoop vragen over het hoe en waarom. Ik heb met veel overtuiging alles uitgelegd en onderbouwd waarom we dit gingen doen want dat maakte ik wel meteen duidelijk, dat er van mij kant geen enkele twijfel was of we het wel gingen doen.
’s Avonds met z’n 3-en het er ook nog over gehad en ook Dré had zijn twijfel en gaf aan dat hij het eigenlijk niet zo zag zitten. De urn stond al zolang op de kast, als een soort vaste en veilige factor.
Ik was zo overtuigd over dat dit nodig was, voor ons, vooral voor Wouter, het was tijd.
Wouter zit niet in die urn, hij zit in ons hart en dat zal hij altijd blijven!
Ik merkte dat ze meer aan het idee begonnen te wennen en wist toen dat ik ze had overtuigd.
We gaan het dus doen! 30 augustus was altijd al een speciale dag en nu gaat deze nog specialer worden. Dit wordt zo mooi, emotioneel en bevrijdend.
De plek is op zich nog niet bekend, we weten al wel dat het een rivier wordt met een snelle stroming in een mooi natuurgebied. We zullen die ingeving ook wel krijgen en wie weet rijden we die dag gewoon ergens heen en komen we vanzelf dé plek tegen.
Toen ik deze ingeving kreeg moest ik meteen aan het liedje van Mathilde Santing denken uit de musical Joe. Het liedje heet Inspiratie!
Veel liefs
Evelien