Lieve Mama, 11 april 2021
4 weken geleden is het nu dat jij overleden bent. 4 weken lang leef ik nu zonder moeder.
Als ik dat hardop zeg, hardop denk word ik weer verdrietig. Ik merk dat ik nog niet zonder je kan. Misschien helpt dit dagboek me om mijn hoofd weer rustig te krijgen, want sinds de dag dat jij overleed is het chaos in mijn hoofd. Alsof ik op iets zit te wachten, alsof ik iets moet doorstaan, en dat straks alles weer normaal ik…. Maar dat is het niet. Jij komt niet meer terug en normaal wordt het niet. Zoals men nu in de Coronatijd zeggen; we moeten wennen aan “het nieuwe normaal”, het normaal waarin het een leven is zonder jou.
Vrijdag 5 februari: Mare is jarig! 17 jaar wordt ze. Jij belt dat je ’s middag niet komt op de verjaardag. Je voelt je al een paar dagen niet fit, weinig energie en geen eetlust. Je wilt even je bloed laten prikken, want je bent bang dat je HB gehalte niet goed is. We geven papa je gebakje mee, want mokka gebak is favoriet.
Dinsdag 9 maart; na een paar weken “niet fit” op bed liggen, laat je toch nog een keer je bloed prikken, want misschien is je HB gehalte wel gedaald en heb je misschien toch weer een bloedtransfusie nodig. En eerlijk; je hoopt het!, want dat zou verklaren waarom je je zo ellendig voelt. Maar helaas; de uitslag komt en je HB gehalte is eigenlijk voor jouw doen best goed. Maar andere waarden zijn niet goed en de dokter adviseert je toch naar het ziekenhuis te gaan; er moet toch wat meer onderzocht worden. En je gaat; kontje voor kontje helpen Karin en papa je de trap af. Af en toe stoppen, want je bent bekaf…. In het ziekenhuis aangekomen, begint een reeks van onderzoeken en zoals verwacht, willen je ze opnemen. ’s Avonds 23:00 uur wordt je opgenomen op de afdeling Interne Geneeskunde.
Woensdag 10 maart: Diverse onderzoeken staan gepland. Zuurstof toedienen zijn ze gister mee begonnen, want één van de dingen die ze in je bloed zagen was dat je een verhoogd koolmonoxide in je bloed had. Verder krijg je een scan van je longen en doen ze diverse echo’s van je buikstreek. In de middag wordt je overgeplaatst naar de afdeling Hartbewaking. De artsen kunnen je bloeddruk en hartslag slecht meten en je hebt last van hartkloppingen. De uitslagen van de scans en echo’s geven niet veel duidelijkheid. Rond 18:30 uur de avond wordt je overgeplaatst naar de IC…. ze denken dat je daar beter op je plek bent, omdat ze de waarden allemaal niet goed kunnen bepalen en de apparatuur daar beter is. Tot donderdag 03:00 uur zijn ze bezig geweest met het aanleggen van diepe levenslijnen via je halsslagader. Enerzijds kunnen ze dan continu je bloedwaarden meten, anderzijds kunnen ze medicatie makkelijker toedienen. Wat een hel moet dat voor je geweest zijn, maar de verpleging geeft aan dat je je kranig houdt en niet klaagt!
Donderdag 11 maart: Na de korte nacht wordt je redelijk helder en fit wakker. Van wat ik begrepen heb, voel je je nog steeds niet ziek, zoals jij dat zegt. Ja nog steeds moe, maar niet anders dan een paar weken terug. Uit onderzoek is gebleken dat er vocht rond je hart zit en de arts wil proberen dat weg te halen, in de hoop dat je hart weer meer ruimte krijgt om te pompen, met alle voordelen van dien. Ook gaan ze je nieren dialyseren, want die werken nu niet zoals het zou moeten en de afvalstoffen moeten uit je lichaam. Jij geeft je er aan over en de ingreep wordt uitgevoerd. Rond de middag krijgen we bericht dat je nog in slaap bent, en kunstmatig wordt beademd. Om 16.00 uur hebben papa en Karin een gesprek met arts over het verloop van de ingrepen die gedaan zijn en over het verdere plan. Om 16:35 uur krijg ik een appje van Karin dat er geen “verdere plan” komt. Er wordt ons (Marloes en mij) gevraagd ook te komen, omdat we afscheid van je moeten nemen.
BAM, alsof de aarde onder mijn voeten wordt weggeslagen. Dit was niet het appje wat ik verwacht had…Dit was niet de “afspraak” Dit wil ik niet… In huilen stort ik neer en vangen mijn collega’s Maaike, Annemarie en Tina mij op. Snel pak ik mijn spullen in en brengt Annemarie mij naar het ziekenhuis. Daar aangekomen staat Marc mij al op te wachten en brengt me naar de familiekamer waar papa Karin en Marloes zijn. Samen huilen we en krijg ik te horen wat de arts heeft besproken met papa en Karin; je hart heeft de ingreep niet aangekund en je lichaam geeft het op, je organen vallen langzaamaan uit en er is geen redden meer aan. Ze kunnen niks meer voor je doen en gaan morgen de behandeling die ze nu nog geven stop zetten…. Rond 18:00 uur gaan papa en ik bij je kijken en inderdaad; je ligt aan allerlei apparatuur en je slaapt. Ik kan alleen maar huilen, lieve woorden tegen je zeggen en je bedanken dat ik jouw dochter mocht zijn en jij mijn moeder. De arts komt zich voorstellen en stelt ook meteen de arts voor die de dienst overneemt. Beide geven ze aan dat je nu heel snel achteruit gaat. Je waarden dalen met het uur en ze verwachten niet dat je aankomende nacht overleefd. Intussen zijn Karin, Marloes en Marc ook opgehaald, zij krijgen hetzelfde te horen. Wat de artsen eigenlijk willen zeggen is dat we nu definitief afscheid moeten nemen, omdat je er morgen niet meer bent. Het kan nog een 2 uren duren of 4 uren, maar veel langer niet meer…. Het idee dat jij over een paar uur in je eentje zal sterven en wij thuis zijn en een telefoontje krijgen kunnen we niet verdragen. In overleg met de artsen besluiten wij het nu tijd is dat je mag gaan, een langere lijdensweg willen we je besparen en alleen sterven; dat nooit! Nog één keer vertellen we allemaal om de beurt hoeveel we van je houden! Daarna gaan de arts en verpleging de voorbereidingen treffen. Ik bel intussen met René zodat hij op de hoogte is en het de kinderen kan vertellen. Ook bel ik Ciska, mijn beste vriendin.
Om 18:30 uur zitten we allemaal om rondom jouw bed, we aaien je, strelen je handen en huilen zachtjes. Als papa zegt dat je een stoer wijffie bent, je bedankt voor jullie fijne tijd samen en zegt dat je mag gaan, horen we nog iets van geluid/ademhaling van jou en dan is het stil…… De arts komt om 18:45 uur bij ons en condoleert ons; je bent gestorven, je bent er niet meer…..