Lieve Juul,
Vandaag is het 27 december 2020, kerstmis is voorbij en dat betekent dat ook de eerste kerst met zonder jou ‘er op zit’. Zonder jou, want je zat niet hier in je mooiste kerstoutfit aan tafel, maar met jou want je bent er eigenlijk altijd. Je bent lijfelijk weg, maar ik voel je in iedere vezel van mijn lijf. Ieder uur van de dag kom je voorbij en is er altijd even een moment dat ik aan je denk.
Kerst 2020, wat had ik het mij anders voorgesteld vorig jaar rond dezelfde tijd. Toen zat je nog lekker warm in mijn buik, was ik net een kerstbal met het glitterende shirtje aan en konden we allemaal niet wachten op jouw komst. We beeldden ons in dat je in je triptrap stoel aan tafel zou zitten en dat papa en ik je haast niet zouden zien, want alle ooms en tantes of opa’s en oma’s waren druk met jou in de weer. Toen stelde ik mij voor hoe je de lichtjes in de boom zou vinden, de glinsteringen van onze bonte kerstboom en dat we samen naar het kerstspektakel in verschillende tuincentra zouden gaan. Ik vertelde je toen al alles, en dat had ik nu ook willen doen.
Dat heb ik ook gedaan, in mijn hoofd maar ook hardop. Mijzelf afvragend hoe je er nu uit had gezien, was je zo’n lekker dik propje geweest. Een Michelin vrouwtje met rolletjes om in te bijten. Wat had ik je aangetrokken en hoe hadden we je papa op eerste kerstdag samen verrast in de ochtend.
We zouden onze eigen tradities maken, aan tafel ontbijten met elkaar, voor zolang jij dat zou kunnen. Boekjes lezen, stoeien in bed en dan richting het kerstdiner een poging wagen om je in een stralende outfit te hijsen.
Ik heb het allemaal gedaan, in mijn hart en in mijn gedachten.
Best gek, dat we van te voren niet dachten dat we hier echt van zouden dromen, dat we dat toch meer gedaan hebben dan gedacht. En dan dat het bij enkel dromen blijft.
Nu heb je je eigen kerstboompje naast je urn. Zodat ook voor jou een lichtje extra brandt. Je naam prijkt bij de hele familie op een kerstbal in de boom, zodat je toch in de buurt bent.
We kunnen gelukkig veel over je praten. Wat er gebeurd is en wat er nooit met jou fysieke aanwezigheid samen met ons zal gebeuren. Ik noem het bewust fysiek, want ik geloof niet dat je helemaal weg bent. Je bent er gewoon, maar ik zie je niet. En ik kan je niet meer vasthouden, dat doet pijn.
Kerst zal toch niet meer hetzelfde zijn, dat zou het al nooit zijn geweest, ook wanneer je was blijven leven. De manier waarop het nu voorgoed is veranderd, hadden we nooit kunnen en willen bedenken. Er zal altijd een pakje voor je onder de boom liggen, er blijft altijd een lege plek aan tafel. We zetten je foto op tafel met een kaarsje erbij. Ook die staat er altijd, in de buurt. Kan ik soms even naar je gluren. Zonder dat anderen dat telkens zien of doorhebben. Ons geheimpje! Zo blijf je dichtbij en weet ik dat het goed is. Voor zover het goed is.
December is bijna voorbij, we nemen straks nog één hobbel, namelijk de jaarwisseling. Daar zie ik meer tegenop dan de kerstdagen. Het betekent dat we 2020 moeten afsluiten. Jouw jaar Juul, sluiten we af, het jaar waarin we naar je uitkeken, waarin we je mochten ontmoeten en waarin we je moesten laten gaan om je voor altijd anders vast te houden. Jij blijft in dit jaar en je groeit enkel in gedachten met ons mee. We zullen je enkel herinneren als baby, maar ons alleen maar kunnen voorstellen hoe je zou worden.
Dat troost ook ergens wel, we weten het niet, we zullen het nooit weten en we hoeven ons daar ook niet gek mee te maken. Voor ons blijf je altijd ons februari 2020 wonder, een vrije vlinder die we om ons heen voelen.