Lieve Juul,
Jouw maand is aangebroken, februari. Een maand waar we 9 maanden lang naar uit hebben gekeken en ik mij dagelijks afvroeg welke datum jij zou kiezen om bij ons te komen. Wanneer we je eindelijk mochten gaan ontmoeten. Niet wetende, dat je twee data zou kiezen: eentje waarbij je ons papa en mama maakte, maar ook eentje waar we je moesten loslaten. Iets wat ik nooit gedacht had, nu al te moeten doen.
We hadden zo’n zin in jouw komst. Je kamertje was bij ons klaar, maar ook bij opa en oma. We zagen ons al helemaal met jou op zondagochtend kroelen in het grote bed. Ochtenden aanklooien en ochtenden stressen als we allemaal moesten werken en jij naar de opvang zou gaan. Ik hoopte dat we snel samen naar buiten konden en op pad konden gaan. En ook papa zag zich al helemaal met jou op schoot met z’n vrienden een biertje drinken. Kom maar door met 2020, wij hadden er zin in!
Toen was je daar, in februari, onze mooiste dag en ook tegelijkertijd een heel moeilijke dag in ons leven. Je kwam moeizaam ter wereld en je werd direct twee keer gereanimeerd. Wat een vechter was je, want je liet zien dat je zelfstandig wilde ademen en leven. In het begin waren we in de veronderstelling dat je gezond ter wereld was gekomen. Want ja, hoezo niet, na 40 weken goede zwangerschap zonder kwaaltjes of moeilijkheden. En het kleine buikje van mama weten we aan goede buikspieren.
Al snel bleek dat je het erg taai had en nog voordat we het wisten raceten we naar het Sophia KZH, ooit wel eens van gehoord, maar nooit gedacht het van zo dichtbij tegen te komen. We vertrouwden er op in goede handen te zijn en dat was gelukkig ook zo. Al hoef je denk ik geen arts te zijn om monitoren te lezen en te begrijpen dat wij niet zagen wat we wilden dat we zouden zien.
Er werd alles uit de behandeling gehaald wat maar mogelijk was, maar jouw lijfje ging achter uit. Je wilskracht was groot en daarom hebben we inclusief je geboortedag, 3 dagen van je mogen genieten. Ondanks alle slangen en piepjes. Die zagen wij niet, wij zagen jou en eindelijk wisten we hoe je er uit zag. Al hoewel… I knew you, before I knew your name…
12 februari, de datum van jou en van ons, want wat zijn we trots op jou en wat hebben we, ondanks het verdriet, leegte en gemis, zin om jouw feestje te vieren. Ik geloof wel dat jij ‘m ook ergens, boven onze hoofden, mee viert. Ik ben al een paar weken aan het bedenken hoe we jouw dag gaan vormgeven, noem het afleiding, noem het trots, maar ik moet er mee bezig zijn. Als je was gebleven, dan hadden we het samen gedaan. Misschien had je er nog niet veel van begrepen, maar dat maakte niet uit. Nu bestellen we evengoed een taartje, proosten we met roze champagne op jou en op jouw zijn. Er hangen slingers en ballonnen volgende week en we nodigen je opa’s, oma’s en ooms en tantes uit voor een taartje, wandeling en borrel.
We zullen geen ‘lang zal ze leven’ zingen, dat voelt toch een beetje gek, ondanks dat je in ons allemaal voortleeft. Misschien wel ‘lang zal ze voortleven’.. Ik denk er nog even over na.
Het afgelopen jaar heb ik mij niet vaak afgevraagd ‘hoe zou je nu zijn’ of ‘wat zou je nu al kunnen of doen’, dat voelt een beetje als marteling, want we weten het niet. Ja, als ik de opvoedapps nalees, dan weet ik waar je ongeveer had gestaan in je ontwikkeling, als je gezond ter wereld was gekomen. Maar dan houd ik mijzelf voor de gek. Inmiddels komt die vraag natuurlijk wel eens naar boven. Want nu denk ik vooral, had ik je een stukje taart gegeven en hoe had je er op gereageerd! Lekker kliederen en misschien, door alle drukte, huilen omdat het te veel was. Samen je kaarsje uitblazen en naar de ballonnen en slingers kijken. Dat kaarsje staat volgende week wel op jouw taart hoor, en zullen papa en ik ‘m uitblazen. En in gedachten blaas jij mee, alleen eindigen er nu een keer geen spetters op de taart.
Het zal best een lastige dag worden, niet omdat het jouw jaardag is en omdat je dan al een jaar, een jaar!! Bij ons bent in hart en gedachten. Maar ook omdat we die dagen terug gaan naar hoe het vorig jaar gegaan is, en wat er allemaal rondom jouw geboorte gebeurd is. Dat wordt wel lastig. Niet alle herinneringen zijn fijn namelijk, dat weet jij ook. Pijn, onzekerheid, verdriet, trots en allesomvattende liefde, daar staan deze dagen voor. Waarin ik hoop, dat de laatste woorden steeds meer gaan overheersen. Al duurt dat misschien nog wel een tijdje.
Jij hebt het knapste gedaan wat wij allemaal nog moeten doen, namelijk, dat is voor jezelf kiezen en jezelf bevrijden van je beperkende lijfje hier op aarde. Je bent vrij, je bent los en daarom ben je zo dicht bij ons. Ik kan alleen maar enorm trost hierop zijn, jij was niet bang, jij deed het gewoon.
Nu eerst leven we naar 12 februari toe, een dag met een lach en een traan. Waarin de liefde zegeviert en waarin we ongegeneerd herinneringen gaan ophalen. Huilen, toasten, borrelen en jou waarschijnlijk heel dicht bij ons voelen. Nog meer, dan dat het normaal al is.
Tot dan Juul, we vieren jouw leven, dat hebben we aan je belooft!