Je bent er, en je bent er ook weer niet. Soms lijkt het even beter te gaan en juist op dat moment overvalt de leegte, gemis, verdriet en onbegrip waarom jij hier niet meer bent.
Je eerste jaardag komt er aan. We gaan het vieren met jou in ons hart. We hangen slingers op met je naam en lichtjes. Het hele huis vol met lichtjes die naar jou verwijzen. Ons lichtje terwijl het soms zo donker voelt. We eten taart en drinken roze champagne (en limo met prik).
Alle herinneringen komen terug van toch wel de horrornacht die we beleefden met elkaar. Toen je er eindelijk was, ons lang gedroomde meisje en toen het plotsklaps gitzwart werd.
Jij was daar, in al je nietigheid. En wij ontzettend trots, en vol angst. Niet wetende wat er op ons af zou komen. Gelukkig maar, want daardoor hebben we je in ons op kunnen nemen. We konden je leren kennen en alles wat we ons hadden ingebeeld over wie jij was en hoe je er uit zag, was nu werkelijkheid.
Nu krijgen we veel berichtjes, over dat mensen aan ons denken en terugdenken op de tijd die we met jou mochten hebben. Dat is fijn, en dat helpt om jou dichtbij ons te houden. Maar het doet ook pijn. Besef dat je nooit meer terugkomt hakt er weer even hard in.
Het mag pijn doen, ik mag je missen en over je blijven dromen.
Ik hoop vooral dat straks de mooie herinneringen de boventoon mogen gaan voeren. Dat de rauwe pijn een klein beetje verzacht wordt en dat alles wie jij bent terugkomt in mij, in ons.