Er zijn van die dagen dat het verdriet mij overspoelt, de tranen komen en ik moet mezelf toestaan om het verdriet te laten voelen. Het komt als golven en het is niet te onderdrukken, de pijn, de machteloosheid, de leegte en het gemis.
Kerstmis het feest van licht en samenzijn, maar het lichtje in mij ontbreekt en soms voelt het heel donker aan, het werpt een schaduw op de alle lichtjes die nu zo hard hun best doen om te schijnen. De liefde voor jou is oneindig en door de liefde voel ik de pijn van jouw gemis, het voelt eenzaam.
Het nieuwe normaal is een term die je nu veelvuldig hoort, maar voor mij is het net of de wereld om mij heen gewoon weer op oude voet verder gaat, de tijd gaat snel, ook al staat de klok bij mij stil, maar mijn gevoel in mij is anders, leeg en ergens hunkerend naar iets wat ik had maar verloren ben. Ik ben veranderd, maar niemand die het ziet, aan de buitenkant zie je immers niet wat ik van binnen voel. En jaar geleden was ik zo blij, de droom die uitgekomen was, iets wat ik nooit meer had verwacht, de toekomst aan mijn voeten, ik droomde over jou en kocht heel voorzichtig hele mooie kleertjes en richtte je kamertje, ik zag mijn ouders stralen en genieten en ik wilde vol trots het aan iedereen vertellen, de eerste trapjes in mijn buik en bij het horen van jouw hartje kon ik mij geluk niet op. Nu lijkt het te regenen in mijn toekomt, het ‘’nieuwe’’ normaal waarin ik mijn weg weer moet vinden, ik vecht er niet meer tegen, maar laat het maar over mij heen komen, ik zal het alleen moeten doen en haal de kracht uit de liefde die ik voel.
Ze zeggen ook wel je moet alles doorleven, vooral het eerste jaar, de golven van de zee lijken alleen maar woester te worden, maar de golven zijn korter en heviger. en ook al doe ik mijn best om boven water te blijven, de zee is krachtiger en ik kan soms niet anders door mij toe geven en te verdwijnen in de golven van de zee. Het missen wordt na verloop van tijd alleen maar groter en voelbaarder. En ergens weet ik dat je al deze emoties voel doordat ik de liefde voel voor jou.
maar het verlies maakt je ook kwetsbaar , het vertrouwen is weg, door jou heb ik geleerd wat belangrijk is in het leven, en heb ik de liefde gevoeld. Ik heb geleerd om te vertrouwen op mijn gevoel en dat ik altijd mijn eigen weg moet blijven gaan, dat ik mij niet moeten lijden door anderen en dat er ‘’meer’’ is in het leven. Het is een achtbaan van emoties waar ik al door heen ben gaan en ik weet dat er meer achtbanen zullen volgen, je wordt gevormd door wat je meemaakt en ergens sterkt dat je ook. Het is een emotionele aardbeving, het leven ziet er na de aardbeving anders uit. Alles krijgt een andere betekenis, je moet het leven als ware opnieuw uitvinden en de top bereik je door in je eigen kracht te blijven staan, niet te laten lijden en beïnvloeden door anderen. Door mijn eigen weg te gaan en te vertrouwen op mijn eigen gevoel. hoe hard mensen ook zijn en hoeveel pijn ze je ook aan kunnen doen. Ik probeer in mijn eigen kracht te vertrouwen .
Ik ben trots op jou, wie je bent en wat je in je korte leventje al allemaal bereikt hebt. je hebt mij echte pure liefde laten voelen. En ergens hoop ik dat jij ook een beetje trots bent op mij, ook al vindt ik het soms moeilijk en zie ik het soms allemaal even niet meer zitten. Ik weet dat jij mij de weg zal wijzen en door jou probeer ik de draad weer een beetje op te pakken, ook al gaat het met hobbels en kuilen en ga ik soms kopje onder, ik kom altijd weer boven door jou.
Het enigste wat ik nog wil is om bij jou te zijn en je nooit mee los te hoeven laten, je te laten voelen hoeveel ik van je hou en dat ik het uit liefde heb gedaan, ik weet dat deze dag ooit mag komen en tot die tijd droom ik over het samenzijn met jou en ik weet dat hierboven alleen maar liefde is en gun het jou dat je in eeuwige liefde mag bestaan. Als een leeuwin vechtend voor mijn kind. Ik zal je nooit loslaten en hem een plekje geven, ik draag je met mij mee de trap omhoog zodat totdat we weer samen zijn
Verdriet is oneindig, net zoals de liefde die ik voel voor jou