Met z’n drietjes in de auto naar huis. Papa achter het stuur, mama ernaast en jij in de maxi cosi op de achterbank.
De eerste keer in de auto. De eerste keer buiten en de eerste keer naar huis..
Onderweg ging alles letterlijk vooruit. Auto’s reden, fietsers fietsten en mensen met hondjes zagen we wandelen. Ook wij reden maar het voelde of we geen meter verder kwamen. Het was stil op de achterbank, muisstil. We zette mooie muziek op, muziek die ons aan jou deed denken. Zo probeerde we je het warme gevoel van ons gezinnetje te geven.
We parkeerde de auto voor de deur en namen je mee maar binnen. Welkom thuis lieve Jason! We tilde je uit de maxi cosi en knuffelde je flink. Even legde we je in de box en zette het muziekje van de boxmobiel aan. We keken hoe ontzettend knap je was.
Het voelde even zoals het allemaal had moeten zijn. Snel gevolgd door de harde realiteit van dat moment, je kon daar niet blijven liggen. We brachten je naar boven, naar je eigen kamertje. Waar je nog een aantal dagen lekker in je ledikantje mocht liggen.
Elke dag kwamen er mooie bloemen, kaarten en cadeau’s bij. Binnen korte tijd was jou kamertje omgetoverd tot een prachtige plaats van herinneringen, liefde en de heerlijke geur van bloemen.
Wat een warmte voelde we van onze familie, vrienden en kennissen die om de beurt jou kwamen bewonderen.
Dankbaar zijn we voor alle herinneringen die we met jouw hebben gemaakt. Elke dag staan we op en gaan we naar bed met jou in onze gedachten.