Na een lange tijd weer eens een berichtje.
In 1 van de vorige verhalen vertelde ik over het vervelende gevoel zo’n 14 dagen voor Woutertjesdag, 30 augustus. Het gevoel wat ik had was altijd zo heftig, geen depressie, eerder een gevoel of er iets aan me hing wat met me meeging de hele dag en dat zo’n 14 dagen.
Julienne heeft toen wel eens uitgelegd dat Wouter die dagen gebruikt om heel dicht bij mij te zijn en zo samen ons verdriet te beleven. Dat vond ik best wel schokkend om te horen, ik heb hem al die maanden gedragen en daarom zo’n sterke band en dus aan mij “hing”.
De eerste jaren begon dat gevoel al in mei, de jaren die volgden verschoof die periode naar 16 augustus. Dat waren 2 lange weken en zag er altijd enorm tegenop.
Tot dit jaar…… voor het eerst was er dit jaar dat gevoel niet, ik hield me al schrap, de dagen gingen voorbij en voor ik het wist was het 30 augustus, geen zwaar gevoel, geen huilbuien die me soms overvielen op momenten dat ik het niet verwachtte, bij de simpelste dingen kwamen de waterlanders, nu niet.
Het was heerlijk, de dag bleef licht!
Toch was ik wel benieuwd hoe dat kon dus togen we naar ons vaste anker, Julienne. Ik vroeg hoe het kwam dat ik Wouter dit jaar niet had “gevoeld”.
Ze zei dat Wouter het niet meer nodig had, ik was spiritueel zo gegroeid en de rouwperiode had afgesloten dat Wouter het verdriet niet meer mee hoefde te voelen.
Dat was een overweldigend fijn gevoel! Ik ben niet verdrietig dat hij niet meer bij mij hangt, het betekend niet dat hij er niet meer is. Wouter blijft altijd met ons verbonden, de zielsverwant van onze dochter.
Afgelopen 2 november overleed mijn schoonmoeder na een kort ziekbed op 89 jarige leeftijd, de dagen voor haar overlijden hebben we bij haar gewaakt, dat was heel bijzonder om mee te maken.
Om een gegeven moment werd ze wakker en vertelde dat het toch zo leuk was wat de dokters deden met al die kinderen. We begrepen eerst niet wat ze bedoelde dus vroegen wat ze bedoelde. Ze vertelde dat het zo schattig was dat er om haar bed allemaal kinderen zaten op stoeltjes.
WAUW, mijn man en ik keken elkaar aan en werden er best emotioneel van.
Oma Bella is nu bij Wouter en Renée (zij is de dochter van mijn schoonzus en zwager). Renée is geboren op 14 september 2003 na een zwangerschap van 25 weken, haar tweelingzus Romy heeft het gehaald met een startgewicht van 600 gram, zij is inmiddels 17 en een mooie dame aan het worden.
Tot zover!