In mijn vorige blog vertelde ik het verhaal voordat het hartje van Zoë stopte en een stukje van het stoppen van haar hartje. Maar er was nog zoveel meer. Zoals de eerste kennismaking met onze mooie dochter!
Het eerste wat ik vroeg toen zeker duidelijk werd dat ze was overleden: “wanneer kan ze geboren worden?”. De arts liet dit in eerste instantie ruste en gaf aan dat we het hier later over zouden hebben. Mijn eerste gevoel was echt ze moet uit mijn buik, het voelde zo gek dat er een kindje in je buik zat dat niet meer bewoog en niet meer leefde. Maar ik was nog zo zwanger, had nog steeds die super dikke buik met dat grote zwembad en nog steeds die harde buiken. Maar in die buik was het stil en dat deed zo’n pijn, dat voelde zo onnatuurlijk. Zo niet te bevatten, hoe kon mijn buik niet de veiligheid hebben geboden aan ons mooie meisje. Ik wist dat ik er niets aan kon doen. Maar toch, je wilt als mama alles doen voor je kindje. Die zondag 9 februari 2020 de meest stromachtige dag van het jaar was voor ons de meest stormachtige dag van ons leven.
Nadat we na weer een lange rit in de rolstoel terug waren op de kamer stond ons de moeilijke taak om onze ouders, broers en schoonzussen te bellen. Ik kon alleen maar denken hoe kunnen we dit vertellen. Hoe kan ik in hemelsnaam tegen mijn ouders gaan zeggen dat hun kleindochter niet meer leeft. Het was natuurlijk heel heftig om 5x het verhaal te doen maar voor het besef was het “goed”. Want bij elke keer vertellen werd het echter en begon het voor de eerste keer echt te landen.
De rest van de dag zijn onze ouders, broers en schoonzussen op bezoek gekomen, dat was heel fijn. Om toch iedereen even om ons heen te hebben. Inmiddels hadden we ook meer informatie gekregen over hoe alles zou gaan verlopen. Ik zou de maandagmiddag ingeleid worden. Vooraf zouden er nog onderzoeken volgen, zoals bloedafname (die zondag al). De maandagmorgen kreeg ik nog een vruchtwaterpunctie, om zoveel mogelijk te kunnen onderzoeken. Ze vertelde ook al kort wat als Zoë geboren was, ze vertelde wat de watermethode was. Dit is een methode waarbij Zoë in een bak met ijskoud water zou worden gelegd en dan hield ze een roze kleur en konden haar zo vaak eruit halen als we wilde. En ze kon bij ons op de kamer staan, dat leek ons erg fijn want de tijd met haar was al zo kort. Maar in het ziekenhuis hadden ze op dat moment alleen kleine bakken en dat paste niet, omdat ik al 29 weken zwanger was. Mijn ouders, schoonbroer en schoonzus zijn zo’n bak gaan halen bij de Blokker. Dat was zowel voor hun als ons zo gek. Je gaat een plastic opbergbak halen waar je overleden kleinkind, nichtje in komt te liggen. Toen ze terugkwamen dachten we wat een grote bak maar achteraf bleek dat dieniet kleiner hadmoeten zijn.
Nadat iedereen weg was hebben we samen veel gepraat en gehuild. Hoe nu verder, ik schoot heel erg in de regel en doe modus. Bart liet zich hier in leiden. Heel gek maar je voelt en vult elkaar zo aan op dat moment. We hebben contact opgenomen met de uitvaartondernemer en stichting Still fotografie. Ik weet nog dat ik tegen Bart zei: “we zijn nu dingen aan het doen waar je als ouder nooit mee bezig wilt zijn”. Het voelde allemaal nog zo onwerkelijk, alsof ze morgen zeiden dat het is niet waar was. En aan de andere kant was het allemaal heel realistisch zo dubbel allemaal.
Ook zijn we vrienden gaan bellen. Onze ouders en schoonbroer belde de rest van de families. Ik had die ochtend al twee vriendinnen gebeld nadat we het nieuws een paar uur wisten. Wij wisten het toen al “even” en voor hun legde we een bom neer. Ze wisten gewoon niet wat ze moesten zeggen. Waren sprakeloos en zelf was je er eigenlijk al wat meer aan “gewend”, dus wij waren bijna degene die de ander trooste. En zo ging het ook toen we in de avond andere vrienden belde.
Erna gingen we “slapen” voor zover je kunt slapen. We waren wel “blij” dat we al een en ander hadden kunnen regelen. Zodat, als ons kleine meisje was geboren samen van de korte tijd die we hadden konden “genieten”.
Die ochtend was de vruchtwaterpunctie gelukkig al vroeg. Ook werd deze gedaan door een arts waar we een erg goede klik mee hadden. Zij was de zaterdag nog geweest en was ook helemaal overrompeld door het nieuws. Dit is wat wij als Prettig hebben ervaren de empathie van de artsen en verpleegkundigen. Dat gaf samen met de steun van onze familie en vrienden een warm gevoel dat wij heel hard nodig hadden bij al het verdriet.
De vruchtwaterpunctie ging gelukkig goed, het was voor mij wel een besef dat Zoë echt was overleden toen ik haar zag op de echo. Erna volgde een gesprek met de arts om alles nogmaals uit te leggen. Zo hoorde we dat we Zoë na haar geboorte in het ziekenhuis op de kamer konden laten dopen dat vonden we heel fijn. Want dat hadden we ook willen doen als ze niet was overleden. Ze vertelde over de inleiding dat ik om de 4 uur tabletten zou krijgen en er dan ook werd gekeken hoeveel ontsluiting ik had. In het begin duurde het bij deze inleidingsmethode vaak langer en erna kon het snel gaan.
Om 1215u startte de inleiding. Erna zijn er door de arts nog foto’s gemaakt van ons samen en mijn zwangere buik, achteraf heel blij mee. Want we hadden helemaal geen foto’s van ons samen met mijn zwangere buik, we zouden nog een zwangerschapsshoot doen met 34 weken.
Ik kreeg al vrij snel bijwerkingen en constante hevige buikpijn in plaats weeën. Uiteindelijk kreeg ik de ruggenprik en dit was erg fijn gezien de omstandigheden. Ik kon toen ook wat slapen en rustig de harde buiken wat opvangen als ik ze voelde. Om 0.15u ’s nachts dus 12 uur na de start had ik een kleine 2cm meer ontsluiting dan bij de start van de inleiding.
Het was allemaal redelijk verlopen op wat kleine dingetjes na, maar het was eigenlijk best “ontspannen”. Er zat geen druk achter want de uitkomst was bekend, heel gek misschien maar je wist dat Zoë niet meer leefde en dat maakte het “rustig”. Om 1.35u schrok ik wakker, ik open mijn ogen en in hetzelfde moment braken mijn vliezen en had ik persdrang. De arts kwam en ik had volledige ontsluiting. Het ging inderdaad heel snel op het laatst! Om 1.54u was onze mooie dochter er al.
En wat was ze mooi!! Zo mooi en zo van ons! De arts had haar even bij de benen gelegd en Bart en ik zagen allebei dat haar mondje open ging en een fractie van een seconde dachten we: “ze leeft!”. Maar na nog geen seconde zagen we dat ze toch echt was overleden. Maar wat was ze lang en mooi. Gelukkig kon ze nadat de trotste papa de navelstreng had doorgeknipt op mijn borst worden gelegd. Erna wou ik alleen maar naar haar kijken en dacht ik: “je bent zo af, je hebt al nageltjes, je hebt zelfs al haartjes”. En ze was 37,5cm lang, ons lang, smal, mooi meisje! Ik vond het zo fijn dat ze lekker warm was. Het was natuurlijk heel moeilijk dat het stil was maar het was ook heel mooi. Want je maakt kennis met je dierbaarste bezit wat je veel te snel weer los moet laten. Dat kan niet anders dan mooi zijn. Er werd samen met haar zoveel liefde geboren die er altijd zal zijn! En net als elke ouder kon ik niet wachten haar voor te stellen aan de mensen om ons heen, want ook wij waren heel trots!