Back in time.

De dag is hier, ik hik er al even tegenaan. Ieder jaar is hetzelfde liedje. Vermoeiend vind ik het soms. Ik wil namelijk wel functioneren, maar het lijkt allemaal zo moeizaam te gaan. Kennen jullie die ‘leuke’ uitspraken, van ehm: ‘wanneer we achterom kijken, zien we niet wat voor ons ligt. Of deze : ‘kijk niet achterom, je gaat die kant niet op’. En nog meer van die wijsheden die er op neerkomen dat je het verleden daar moet laten. En hoe goed de uitspraken ook bedoeld zijn, ik kan mij er soms wel eens aan storen. Want het verleden, dat hoort toch ook bij ieders leven? En als je achterom kijkt, stil staat bij het verleden, is dat toch niet verkeerd? En ach, het boeit mij eerlijk gezegd ook niet zoveel, want ik heb geleerd ,door de jaren heen, dat ik moet luisteren naar mijn eigen gevoel. Het is tenslotte mijn eigen verdriet, het is mijn gemis, het is mijn verlangen. En wat ook niet onbelangrijk is, ik heb geleerd dat het juist soms goed is om bewust stil te staan bij het verleden. Ik heb geleerd dat het juist kracht geeft om weer door te gaan. Want er moet een bepaalde ruimte zijn om toe te geven aan wat binnenin speelt. Zoals nu, bij mij, het niet super functioneren. Als ik daar nu niet de tijd voor neem, dan komt het ooit dubbel zo hard aan. Want dan zit er zoveel opgekropte ingehouden emotie, dat het dan ontploft.

Op de plek waar Patricia haar ongeluk kreeg, staat een bankje, speciaal voor haar. In de rugleuning van het bankje staat Patricia haar naam, haar geboortedag en haar sterfdag. Ieder jaar rondom de tijd dat Patricia haar ongeluk kreeg, gaan wij naar het bankje. Ook vandaag stonden wij stil bij haar bankje. Waar is de tijd gebleven vraag ik mij af. Want hoe kan het zijn dat het 16 jaar geleden is dat Patricia hier zwaargewond op de grond lag? Hoe is het gebeurd dat de tijd zo hard is door blijven tikken? Ik vind het zo mooi, haar bankje. Wat paste een bankje toch goed bij haar. Want als wij wel eens met Patricia gingen fietsen of wandelen, dan wilde zij bij het eerste de beste bankje die wij dan tegenkwamen, even uitrusten en wat eten en drinken. En weet je wat ik ook zo mooi vind aan dit bankje? Het bankje wordt regelmatig gebruikt door voorbijgangers. En wat mij vaak opvalt is dat men bijna nooit voor het plaatje gaan zitten. Stiekem vraag ik mij dan wel eens af of die mensen dan ook praten over het plaatje in het bankje. Een bankje, het is er voor iedereen, maar voor ons heeft het zo’n bijzondere betekenis.

Naast het bankje staat de plant weer mooi in bloei. Ieder jaar rond Patricia haar sterfdag laat de plant haar mooie roze bloempjes zien. De plek van het ongeluk is niet verdrietig, het straalt een stukje Patricia uit. In de week voor de begrafenis van Patricia, ging ik met mijn partner bijna iedere avond naar de plek waar het ongeluk was gebeurd, dat was een soort rustmoment voor ons. Er stond toen nog geen bankje, de situatie was totaal anders dan het nu is. Nee, toen lagen er heel veel bloemen, heel veel knuffeltjes, heel veel lieve kaartjes en briefjes. Jullie kennen zulke beelden vast wel, je ziet het wel eens voorbij komen in het nieuws, een bloemenzee, kaarsjes die branden, lieve zachte knuffeltjes. Het was zo onwerkelijk dat er toen ook zoveel dingen lagen op de plek van het ongeluk. Maar wat hebben wij daar toen ontzettend veel steun en troost uitgeput. Ik zal dat echt nooit meer vergeten.

8 Juni is bijna voorbij. 16 jaar geleden waren wij nu in het ziekenhuis. Patricia leefde toen nog, al hebben wij toen geen contact meer met haar gehad. Zij lag daar maar, aan alle toeters en bellen aan haar lichaampje. Witte jassen, hardwerkend, maar wij zaten echt nooit in de weg. Wij waren bij haar.Wij waren bij elkaar. Ik zie ons zo nog bij elkaar. Zo onwerkelijk, verslagen, verdrietig, bang, onzeker, maar hopend tot het eind. Want hoop doet leven.

Morgen weer een nieuwe dag. Ik weet hoeveel energie deze datums mij kosten. Al denken sommige mensen misschien dat het ‘al’ 16 jaar geleden is. Misschien denken sommigen dat ik niet meer zo moet zeuren. Maar weet je, I don’t care. Ik doe het op mijn manier. En ik ken mijzelf het beste. Ik weet wat voor mij werkt en  wat niet voor mij werkt. Ik ga deze tijd door op de manier die past bij mij. En al die energie die het vreet, die komt heus terug. Want zolang ik maar de tijd en ruimte neem voor mijn verdriet, dan komt het met mijn energie ook wel weer goed. Everything takes and needs time.