Ieder
jaar hetzelfde liedje, met het verschil dat er weer een jaar voorbij is. 16 Jaren zijn er voorbij gegaan. Ik voel de onrust, dat vervelende gevoel, zo’n gevoel van mijn draai niet kunnen vinden. Ik pak foto’s van Patricia erbij, met een glimlach bekijk ik ze. Wat genoot zij toch van haar leventje, vol levenslust.
Samen pakken wij de dvd’s erbij, waar wij haar vrolijk in beweging zien, waar wij haar stemmetje weer horen. Bewegende beelden zijn toch nog weer anders dan foto’s kijken. Oh, wat had ik haar graag uit het beeldscherm geplukt en haar stevig willen knuffelen. Maar ja, we weten allemaal dat dit onmogelijk is.
We bezoeken ook deze sterfdag haar grafje, zetten vrolijke bloemen bij haar neer. En uiteraard branden wij een kaarsje. Dat is wel het minste wat wij kunnen doen. Ik kijk naar haar vrolijke gezichtje die op haar grafmonument staat. En dan is daar weer dat gevoel, dat gevoel van haar mee willen nemen naar huis. Maar ja, ook hier weet ik dat dit onmogelijk is. Dat intense gemis hè? Dat voel je, dat bezorgt zo’n ferme steek in het hart.
Gelukkig voel ik ook de warme deken, de lieve meelevende en oprechte kaartjes die de mensen naar ons sturen. Voor sommigen lijkt een kaartje sturen zo onbelangrijk, maar geloof mij, ik ben zo dankbaar dat mensen dit doen. Ze geven troost, ze steunen, en ze verwarmen mijn hart omdat ik de naam van Patricia lees. Mijn kind wordt niet vergeten.Ook via de sociale media krijg ik zoveel lieve woorden, zo oprecht, zo troostend. Wat ben ik daar toch dankbaar voor. Ieder jaar weer.
We sluiten de dag af met eten wat Patricia zo lekker vond en waar zij zo heerlijk in kon eten. Patatties (zo zei Patricia dat altijd) met een lekkere bitterbal erbij. Met de bitterbal ‘proosten’ wij naar Patricia.
En zo is er weer een jaar voorbij. Alles blijft hetzelfde. Ook dit jaar komt zij niet terug bij ons. Dit gevoel heb ik ieder jaar na deze dagen. Voor sommigen klinkt het misschien raar, maar ja, een gevoel is er nu eenmaal. En dat gevoel kan mij uitputten, zuigt energie uit mij. Ik zou mij meisje zo graag weer willen zien, ik zou haar zo graag vast willen houden, haar een warme knuffel willen geven.Ik zou zo graag weer met haar de slappe lach krijgen totdat onze buiken er zeer van doen. En wat zou ik graag haar gladde blonde haren weer willen voelen, dat gladde haar waar een paardenstaart niet lang in bleef zitten. Wat zou ik toch graag…..
Wat kan missen toch pijn doen,
en wat kan verlangen naar iets wat ontastbaar is,
dan een machteloos gevoel geven.
Lieve Patricia, jij zit voor altijd in mijn hart.