Een jaar voorbij, een jaar lang waarin een diep verlangen, mijn droom werkelijkheid werd, waarin ik van hoop naar vrees ging, van angst naar pijn, van geluk naar verdriet, van vreugde naat wanhoop, van wanhoop naar gemis, waarin verdriet, onmacht, pijn, onbegrip en emoties de overhand hebben…maar ook van trots naar liefde, van vrouw naar moeder, waarin ik onvoorwaardelijk de liefde vond. Een jaar waarin alles zo veranderde,….
Het jaar waarin ik je moest laten gaan, om je voor altijd anders vast te moeten leren houden. Niet je warme lijfje tegen me aan, niet in je mooie ogen kunnen kijken en niet voor altijd met je kunnen knuffelen. Ik had zo naar je uit gekeken, ik verlangde zo naar je.
Maar de leegte, de leegte van het allesomvattende verdriet en de verslagenheid. Leegte omdat ik yonah heb moeten begraven en omdat niets meer zin had op dat moment. En soms voelt het nog eventjes zoals toen. En zo ineens is mijn hoofd weer vol. Met verdriet dat in in alle hevigheid los komt, ik ken het maar al te goed. Het hoort bij me. De tranen, maar ook het feit dat ze soms niet komen. Maar het gevoel is er altijd.
Het hutje op de hei, het liefst verhuis ik daar vandaag nog heen. Een sterk verlangen naar een hutje waar ik me terug kan trekken, weg van alles en iedereen. geen eisen, niet moeten voldoen aan…, niet te moeten uitleggen, ruimte voor mezelf, ruimte om te rouwen en verdrietig te kunnen zijn, ruimte voor mij en mijn kind. De dingen kunnen doen die fijn zijn en waar ik van op laadt, maar ook een plek waar ik stilte ervaar en mag zijn wie ik ben, prikkelvrij en ongestoord, weg van alles wat energie vergt en wat me opbreekt, weg van alle frustraties en een plek om misschien wel dichter bij mezelf te komen. een plek waar ik misschien wel dichter bij jou kan komen.
Het hutje op de hei, de plek waar ik graag naar toe wil gaan, maar het verlangen naar het plekje op de hei is nu sterker dan ooit…..
De kolkende rivier waar je je in bevind dat soms eindigt in een waterval waarin je letterlijk naar beneden stort en gen soms uitweg meer heeft. Soms een helpende hand om je uit de rivier te vissen, maar soms ook een duw onder water. de golven lijken soms alleen maar woester te worden, maar de golven zijn ook korter en heviger. en ook al doe ik mijn best om boven water te blijven, de rivier is krachtiger en ik kan soms niet anders door mij toe geven en te verdwijnen. Het missen wordt na verloop van tijd alleen maar groter en voelbaarder. En ergens weet ik dat je al deze emoties voelt doordat ik de liefde voel voor jou.
Je ondervindt het allemaal en ergens word je misschien sterker, maar het is niet de manier waarop. Een onzichtbare schild die ik omhoog trek om niet meer geraakt te hoeven worden en om mezelf te beschermen, het is nodig om mezelf staande te houden in een wereld waarin iedereen een mening of oordeel heeft, soms goed bedoeld maar een andere uitwerking heeft, waardoor onzekerheid versterkt wordt en je het vertrouwen verliest. Soms een schreeuw om hulp die niemand verstaat en een gevecht wat dag en nacht plaatsvindt. Het is een emotionele aardbeving die ik soms te boven kom en soms ook niet. het is een rollercoaster van emoties en ergens doe ik mij best om mijn vertrouwen terug te krijgen.
Er wordt wel eens gezegd: “Het leven gaat door.” Maar niets is minder waar, want er zit een definitieve breuk in mijn leven en je moet je leven opnieuw zien op te bouwen. Er is een leven vóór en ná. Om toch verder te kunnen leven is het nodig om erkenning te krijgen van het verdriet. Er is geen ‘verder gaan’ of ‘er over heen komen’. Er is geen oplossing voor mijn verdriet. Er is geen lijm voor mijn gebroken hart.
maar desondanks bestaat geluk naast verdriet en je beseft wat belangrijk is in het leven. je geniet meer van de dingen om je heen en leert het te waarderen. je beseft wat echt belangrijk is en wat niet. Je bent je bewust van de kwetsbaarheid van het leven maar ook bewuster van al het moois om je heen, het is moeilijk uit te leggen, maar je verlies is mega groot maar je wordt veel bewuster van alles om.je heen en je raakt veel meer verbonden met de belangrijke dingen om je heen.
het zal altijd een rode draad door mijn leven gaan, maar ik vertrouw op mijn eigen kracht en zal hem blijven ontwikkelen en proberen door te gaan met jouw in mijn hart, zoekende naar de weg om weer te bewandelen, het vertrouwen terug vinden in je leven, luisterend naar gevoel en mijn hart.
Een droom die nooit meer werkelijkheid gaat worden en een gemis wat onuitwisbaar is, maar ik ben een moeder van een prachtig kindje die me ook inzichten heeft gegeven en het grootste geschenk, namelijk de onvoorwaardelijke liefde.
En ergens ben ik misschien ook trost op mezelf hoe ik mij staande hou in de chaos in mijn hoofd en om mij heen. En dat komt puur door de liefde die ik voel en de kracht die ik krijg, maar ik mis hem elke dag. En hoewel de tijd er voor zorgt dat het beter te handelen is , is de pijn soms nog meer voelbaar. En ook al is het een jaar geleden, tegelijk is het nog zo kort. Hij is niet meer bij me maar ergens misschien dichterbij dan ooit…