Daar zit ik dan, ik voel de spanning, zenuwen gieren door mijn lichaam.
De twijfel slaat toe, maar ergens weet ik dat ik door heen moet.
Ik voel de spanning , toch wel bang wat komen gaat, en de angst, de pijn, en het verdriet misschien weer in alle hevigheid te voelen.
De boosheid, de angst, frustratie die steeds maar weer de overhand hebben gehad. Het overschaduwd alles en laat me er iedere keer door overvallen.
Het zijn juiste deze negatieve gevoelens en energie die ik een plek wil geven, maar nu ergens diep heb weggestopt.
En toch ga ik het aan, ik wil er door heen en moet het over mij heen laten komen, ook al wil ik het ergens diep van binnen misschien niet.
Ik weet dat dit de juiste keus is, de keus om het weer aan te gaan, om de gevoelens te herbeleven en te voelen, pas dan kan ik dat stukje misschien los laten en verder gaan.
Ik hoop op een stukje bevrijding voor mezelf, niet meer de angst te hoeven voelen, niet meer bang te zijn en misschien zelfs wel tot acceptatie komen.
Pas dan kan er ruimte komen , wetende dat het goed is misschien.
Ik moet er door heen, elk klein stapje is er één en steeds meer hoop ik de rust te krijgen en het vertrouwen een klein stukje terug te krijgen.
Alles op zijn tijd, laagje voor laagje zodat er weer ruimte komt om alleen maar liefde te voelen en ik weer in staat ben om het licht te toe laten.
De pijn en het verdriet in van het missen van yonah wil ik nooit kwijt omdat dat juist de verbinding is naar hem. Soms zijn het mijn tranen en mijn verdriet die mij dicht bij hem brengen.
Het is zwaar, maar zal nooit zwaarder worden dan dat het al is en leg mijn vertrouwen in haar handen en vertrouw erop dat het een stukje goed komt.
Ook al ga ik alleen naar binnen, we doen het samen en samen komen we wel door heen.
Moe en op loop ik door de gangen naar buiten op weg naar huis, ik probeer de blikken te vermijden van andere mensen, ik kan bijna hun gedachten lezen, maar wat heb ik nog te verliezen, dit ben ik en voel me ergens krachtig.
Het vraagt kracht op de emoties te voelen en te doorleven, terwijl ze in elke vezel van je lichaam zitten, maar dit stukje heb ik weer gedaan en ben een klein beetje ergens trots op mezelf.
En vanuit deze kracht koster ik al het moois wat yonah mij heeft gebracht en al het waardevolle wat hij nog steeds brengt. De verbinding met yonah door alle pijn en verdriet heen.