Ik zal eens beginnen met mezelf voorstellen. Dat lijkt me aardig.
Mijn naam is Marjolein. Iedereen noemt me Mo, behalve mijn moeder. En dat is oké.
Ik weet al mijn hele leven dat ik ooit op Koningsdag jarig zou zijn. En toen Koninginnedag Koningsdag werd, werd ik 30! Ik ben getrouwd en heb 3 kinderen. Elise van 13, Lucas van 11 en Tess.
Tess is voor altijd 1 maand en 1 dag jong.
Mijn leven is goed. Ik heb een goede baan, lieve familie en fantastische vrienden. Gedurende het jaar ben ik overal en nergens actief. Als vrijwilliger vooral.
Onze beagle Bob is mijn grote vriend. Ik pas heel graag op mijn 2 kleine neefjes. En ik verwen ze natuurlijk enorm. Met mijn man kijk ik graag series of films. Van alles. Het genre maakt niet uit. Het ligt aan de stemming.
Ik houd van leuke dingen doen. Uit eten gaan, dansen, naar het theater. Ik houd van verse bloemen, buiten zijn en gek doen met mijn kinderen.
Mijn familie is me alles. De band was altijd al sterk, maar door het verlies van Tess zijn het dikkere staalkabels geworden.
Tess is gezond geboren op 2 januari 2019. Ze overleed op 3 februari 2019. Gecompliceerde, bewezen kinkhoest. We waren op de verkeerde plek, op het verkeerde moment. Hoe ze ziek is geworden, zullen we nooit weten. En dat is maar goed ook. Het heeft geen zin om het te weten. Ik ben niet haatdragend. Helaas was dit de weg die we moesten wandelen, of rennen, of drentelen, of kruipen.. Het ligt aan de dag. 😉
Ik schrijf op mamaplaats. (mamaplaats.nl/profiel/mama-mo/193809) Daar schrijf ik blogs. Langere teksten. Een verhaal, maar dan waargebeurd. In mijn leven. Inclusief details, maar zonder mijn diepste gevoelens. Ik durfde eerder online niet te schrijven over de intensiteit van mijn rouw. Dat deed ik in mijn dagboek, wat naast mijn bed ligt. Niemand heeft er nog in gekeken. Niemand heeft het nog gelezen.
Rouwdagboek.nl biedt mij de plek die ik na 1 jaar en 3 maanden zoek en nodig heb.
Vanaf de uitvaart van Tess heb ik een dagboek bij gehouden. Elke dag heb ik geschreven in mijn boek, wat ik richt aan haar. Soms wel vaker op 1 dag. Momenten, verdriet, herinneringen aan haar korte tijd bij ons. Alles schreef ik op. Uit angst om het te vergeten. Het zijn korte tekstjes. Kleine stukjes, maar soms erg intens en rauw. Ditjes en datjes, maar ook echt vreselijke gemis en verdriet. Angst, haat en woede.
Ik wilde het eerst niet delen, het voor mezelf houden. Maar op dit moment ben ik op het punt dat ik wil schreeuwen dat verlies niet stopt. Het wordt niet minder en kleiner. Het is aanweziger dan ooit. Zeker nu, nu ik al 10 weken thuis werk door COVID19.
Ik ben eerlijk en schrijf wat ik voel. Ik heb de gewoonte ontwikkeld in het laatste jaar om nooit woon-/ plaatsen, merken of persoonlijke voorkeuren te noemen. Ik zie de toegevoegde waarde niet bij de woorden over mijn rouw. Ook hier zal ik bepaalde details uit mijn dagboek anders omschrijven. Ik deel geen foto’s van mijn kinderen. Niet gedaan en gaat ook niet gebeuren.
Het gaat om mijn gevoel, wat ik heb om gezet in woorden. Het schrijven helpt mij enorm.
Schrijven heeft me gebracht in mijn rouwverwerking, daar waar ik nu ben.
Ik praat over Tess. Ze hoort erbij. Ik schrijf nooit een sterretje achter haar naam, want dat betekend iets. Hoe voegt iets toe aan haar prachtige naam. En dat is niet nodig. Tess is mooi genoeg!
Tess is onderdeel van ons gezin. Ze is er altijd, maar ik zie haar niet. Ik leef niet zonder haar.
Mijn naam is Marjolein en ik ben moeder van 3 kinderen. 3 hele mooie. De kostbaarste schatten.
En ik schrijf!