Ik kan verder met leven, het was voor mij gevoel gestopt! Dat ene kleine boekje heeft het verschil gemaakt, dit in combinatie met Julienne. We gaan er zo’n 1 keer per half jaar naar toe, even een momentje voor ons! Wouter is er altijd bij en we “zien” door de ogen van Julienne hem “opgroeien”. Tussen aanhalingstekens omdat we het niet echt zeker weten, we blijven nuchtere Nederlanders.
Toch gebeurd het telkens weer dat ze ons verrast met ongelooflijke details.
Dit voorbeeld geef ik heel vaak; Sterre vraagt de jaren dat ze opgroeit om Playmobil, voor haar verjaardag, Sinterklaas, kerst. Inmiddels stond het huis vol met allerhande bouwsels, spelen ermee? Ho maar.
Toch blijven we het kopen en in elkaar zetten. Op een gegeven moment verhuist het van de woonkamer naar Sterre haar kamer en na een nog langere tijd naar zolder. Het staat er lekker te verstoffen.
Na een lange tijd besluiten we om het verkopen, we zetten het op marktplaats en al snel meld zich een koper. Sterre kijkt het aan en geen spoortje van Oh wat jammer!
Na een aantal weken staat er weer een afspraak gepland bij Julienne, we gaan zitten en ze zegt meteen; “Wouter is niet blij”! Oh zeggen wij en waarom niet?
Nou hij is boos dat jullie alle Playmobil hebben verkocht!!!! Jullie snappen dat we totaal uit het veld geslagen zijn door deze mededeling.
Het duurt even voor we iets kunnen zeggen. We hebben die Playmobil voor Sterre gekocht, Ja zegt Julienne, denken jullie dat nu werkelijk? Nee joh jullie Wouter heeft dat fijn ingefluisterd aan zijn zus.
Als ik dit vertel tegen mensen dan klappen ze ook dicht, zelfs de meeste sceptische mensen weten zich geen houding te geven.
Naar Julienne gaan is altijd een feestje, het lucht op. Ik kan na haar bezoek weer verder.
Dingen vallen steeds meer op hun plaats en ben me enorm bewust van het leven.
Sterre blijft Wouter en haar oma “zien” en dat is zo bijzonder. We beschouwen dit als een cadeautje.
Eerst was ik terughoudend in het delen van onze ervaring met een medium, dat heb ik allang niet meer. Er zijn altijd mensen die er niet in geloven en dat is prima.
Voor ons is zij de redding geweest, ze is niks meer of minder dan een therapeut. De een vind een maatschappelijk werker fijn, de ander een psycholoog en wij vinden een medium fijn. Ze hebben alle3 hetzelfde gemeen, ze bieden een luisterend oor en helpen je weer op weg.
Er is 1 ding wat wel blijft bestaan en dat is het vervelende gevoel wat begint in mei, het verschuift met de jaren gelukkig wel en zijn de periodes waar ik me “zwaar” voel korter. De laatste jaren is dat zo’n 2 weken voor Wouter zijn geboortedag.
Bij Julienne vraag ik hoe dat komt en ze geeft aan dat Wouter samen met mij die tijd bewust wil doorbrengen en dus aan me hangt. Pff zeg ik kan hij niet een keer aan zijn vader hangen, helaas gaat dat niet op want ik heb Wouter bij me gedragen, hij blijft dus bij mij.
Toch blijf ik me afvragen hoe het komt dat zodra het 19:00 uur is ik het zware gevoel niet meer voel, daar kom ik ook weer op een bijzondere manier achter.
Toen Wouter geboren werd was ik er toch niet helemaal bij, ik had toen al het gevoel dat ik naast mezelf stond en naar mezelf keek.
Totaal niet bewust van dag of tijd. Tuurlijk de dag herinner ik me volledig maar de tijd, nou echt niet.
De verpleegkundige heeft na de bevalling voetafdrukjes gemaakt en daaronder de datum en tijd van Wouter’s geboorte. Thuis hebben we deze in een lijstje gestopt met een babyfoto van Dré en mezelf. Zo’n twee jaar geleden zag ik dat de foto’s en kaartje met de voetafdrukjes naar beneden waren gezakt dus besloot ik om het lijstje open te maken en daardoor kwam de geboortedatum tevoorschijn. 30 augustus om 18:52 uur.
Ja nu snapte ik waarom de verlichting rond 19:00 uur lag. De dag was voorbij, een jaar weer voorbij zonder onze grote, kleine vent.
Nu gaan we het 17e jaar in, niet normaal 17 jaar!! En toch, zeker nu ik bezig ben om zijn verhaal op te schrijven, is alles net zo helder als 17 jaar geleden.
Nu zonder tranen, alleen maar een trots gevoel. Trots over hoe we ons er doorheen hebben geslagen, de lange weg, de bevrijding van een lange rouwperiode, de berusting dat het allemaal goed komt want dat doet het.
Het komt goed!!! De hele scherpe, gemene, rauwe randjes gaan weg, de littekens op ons hart vervagen.
Trots ook op mezelf dat ik van zo ver ben gekomen, toen alles donker en onheilspellend was, was ik toch sterk en bleef overeind en bleef hoop houden dat het tij zou keren.
We nemen het leven echt niet voor lief en genieten van elke Lente, Zomer, Herfst en Winterdag. We genieten van elke dag en proberen het leven iedere dag een beetje te vieren.
Trots ben ik op mijn lijf dat het twee kindjes heeft mogen dragen en mogen verwelkomen. Vaak zeg ik dat ook tegen mensen als ik vertel dat ik 1 kindje in de hemel heb en 1 op de aarde; Ja, een volmondig Ja dat ik ook de bevalling van Wouter bijzonder en mooi vond. De uitkomst was natuurlijk verre van mooi. Wij, Wouter en ik, hebben dit samen mogen doen.
Daar ben ik ook trots op dat ik zover ben dat ik dit kan typen met een ongelooflijk gevoel van dankbaarheid.
Wouter heeft bestaan, bijna 32 weken! Ik heb hem gevoeld en ik heb hem weg voelen vliegen. Voorbij alle sterren, daar waar het mooi is.
En als laatste wil ik ook zeggen dat ik trots ben op Sterre, onze dochter van bijna 16, ze is uitgegroeid tot een mooie jonge vrouw. Ze is geslaagd voor haar diploma en gaat haar voetafdrukken zetten op de wereld.
Of ze Wouter nog ziet?? Nee want ook dat vertelde Julienne, Sterre heeft het nu heel druk met haar ontwikkeling en heeft Wouter een stapje terug gedaan, hij zal altijd bij haar zijn, ze zijn zielsverwanten.
Het schrijven van deze blogs heeft me heel erg veel goed gedaan en ik hoop dat jullie dat ook ervaren want voor alle lieve papa’s, mama’s, opa’s oma’s……. die nu aan het begin staan van een vergelijkbare periode, een kindje verliezen.
Dan is er ineens die dag en besef je Alles Komt Goed!
Liefs van Evelien