Na zijn overlijden is het voor het eerst dat ik, na bijna 7 weken ziekenhuis en 4 weken Ronald McDonaldshuis, zo snel mogelijk naar huis wil. We pakken onze spullen in en rijden verdoofd richting huis. Daar kom je dan thuis, waar de kinderwagen in de woonkamer klaarstaat, het kinderkamertje op wat kleine details volledig af is. Het wordt me allemaal even te veel en barst in tranen uit.
Die avond bellen we direct de uitvaartondernemer. Zij staat de volgende ochtend direct bij ons op de stoep. We hebben in de laatste week van Daan z’n leven al veel dingen samen besproken hoe we het zouden willen als hij komt te overlijden. Dit gaf mij rust omdat ik het zo goed mogelijk voor hem geregeld wou hebben en ik bang was dat ik hier niet toe in staat zou zijn als hij eenmaal overleden zou zijn.
De zakelijke dingen laten we regelen door de uitvaartondernemer, maar zelf willen we graag het kaartje ontwerpen en de bloemen, lunch en muziek regelen. We maken een prachtig geboorte en rouw kaartje ineen met een mooie foto van Daan voorop, zodat ook de overige mensen die Daan nooit ontmoet hebben kunnen zien hoe mooi hij is.
Die donderdag kunnen we Daan ophalen uit het ziekenhuis. De obductie is afgerond en zodra de laatste papieren getekend zijn om hem te mogen vervoeren kunnen we hem ophalen bij het mortuarium. Daar zit je dan in de auto met een mandje op schoot met daarin je trotse en mooiste bezit. De rit naar huis is onwerkelijk. Eindelijk met z’n drieën naar huis maar alles behalve zoals je het voor ogen had.
Wij hebben van het ziekenhuis een mooi mandje gekregen en in dit mandje leggen wij hem in zijn wiegje. Dit wiegje staat in de woonkamer zodat wij hem de hele dag kunnen zien. De zomer van 2018 is een enorm warme zomer. We moeten om de paar uur zijn koelelementen vervangen, dit voelt alsof wij toch nog een beetje voor hem kunnen zorgen. Iedere avond nemen we Daan mee naar boven en leggen we hem in zijn mandje in het ledikant en lezen we een verhaaltje voor.
We worden overspoeld met prachtige boeketten, lieve kaarten en tekeningen. Dit geeft zo’n enorm warm gevoel en steunt ons enorm.
In de dagen die volgen laten we familie en naaste vrienden langskomen zodat ook zij afscheid kunnen nemen van onze Daan. Wij hebben er namelijk voor gekozen om het afscheid alleen met familie te doen. Deze dagen zijn voor ons heel belangrijk geweest. Hem toch even thuis te mogen hebben, nog met hem geknuffeld kunnen hebben en hem trots aan onze naasten hebben kunnen laten zien. Fijn dat we hem de laatste dagen nog even bij ons thuis mogen hebben.
De dag van afscheid is aangebroken. We zien beide erg op tegen deze dag. De dag dat we fysiek echt voor altijd afscheid van hem moeten nemen.
De familie verzamelt zich rond 12 uur bij ons thuis. Hier lunchen we wat en doen onze ouders nog een woordje. Hierna rijden we achter elkaar aan naar Alphen aan den Rijn, richting het crematorium. Hier komen we rond 13.45 aan. De uitvaartondernemer en fotograaf zijn al aanwezig. Onze uitvaartondernemer doet het eerste woord en draagt het daarna over aan ons. Beide hebben we een mooi woordje voor Daan voorbereid. Met een brok in mijn keel en de tranen die over mijn wangen biggelen lees ik ze op. Iedereen is in tranen.
Na lied nummer 1 wordt de familie verzocht afscheid te nemen van Daan. Iedereen kijkt nog voor een laatste keer naar hem en zegt hem gedag waarna ze de zaal verlaten. Wij blijven achter om nog samen afscheid te nemen van hem en brengen hem samen na de uitvoer kamer.
Hierna lopen we naar buiten waar de familie ons opwacht. We leggen alle bloemstukken in de bloementuin en laten daarna allemaal een witte ballon op voor Daan. Het is al weken super warm weer maar vandaag regent het. Wel toepasselijk… Wanneer we thuiskomen begint de zon weer te schijnen, het heeft zo moeten zijn. Thuis proosten we op Daan.